تمجيد بر دو گونه است: گونه اى از آن مثبت و سازنده و ترک آن ناپسند است و ديگرى سبب تخريب و عقب افتادگى و تقويت ظالمان است. شرط قسم اوّل اینست که: آن كس كه سزاوار است ستايش شود؛ مدح از حدّ تجاوز نكند و هدف گوينده تقرّب نابجا یا رسيدن به منافع نامشروع خود نباشد. ولى نوع دوم، درست مقابل آن است؛ يعنى هنگامى كه افراد نالايق، مورد مدح و تمجيد قرار گيرند و يا عوامل سياسى و حب و بغضها و منافع شخصى، انگيزه اين كار شود، بدكاران تشويق مى شوند و افراد فاضل و لايق مأيوس مى گردند.

دانشمندان غربی، قرآن را کتابی اعجازآمیز و ذخائری از دانش برای بشریت توصیف کرده اند که مافوق استعداد باهوش ترین افراد بشر است. آنان اعتراف کرده اند که مردم اروپا همانند مسلمانان دانش خود را از قرآن گرفتند، علومی همانند ریاضیات، فلسفه و ... و سرانجام این کتاب محور افکار مردم دنیا خواهد شد.

مسأله «جبر و اختیار» از قدیمى ترین مسائلى است که در میان دانشمندان مطرح بوده؛ گروهى طرفدار آزادى اراده انسان، و گروهى طرفدار جبر بوده اند، ولى جالب این که: هر دو گروه در عمل، اصل اختیار و آزادى اراده را به رسمیت شناخته و پذیرفته اند و این وجدان عمومى و فطرت همگانى یکى از روشنترین دلائل اختیار است. قرآن مجید نیز کراراً روى مسأله اختیار انسان ها تکیه کرده است، از جمله در آیات 3 و 29 سوره دهر و 29 سوره کهف.

امام حسین(ع) در روز عاشورا در چند نوبت برای اصحاب و یارانش سخنانی را بیان فرمودند که موضوعاتی مانند: سفارش به تقوا و دوری از محبت دنیا و لزوم دل بریدن از آن، خبر دادن پیامبر(ص) از این حادثه و سرنوشت آن، تعریف و تمجید از یاران خود، بشارت به اصحاب و یاران و نشان دادن جایگاه ایشان در بهشت، از مهمترین آن ها بود.