حضرت مهدى(عج) در راستاى تثبيت امامت و رهبرى خود نسبت به جامعه شيعى اقداماتى مانند اقامه معجزات و كرامات و پاسخ به سؤالاتی که توسط نواب اربعه به آن حضرت ارسال مى شد انجام دادند.

کسانی كه جهان بينى مادى دارند، با ديدن معجزات و امور خارق العاده، در صدد توجيه مادى آن بر مى آيند و اين امور را به نبوغ اشخاص مرتبط مى سازند، درحالیکه بخشى از كرامات و معجزات امامان(ع) در سنين كودكى بوده است. حال اگر منشأ اين كرامات و فضائل در سنين كودكى، نبوغ و زيركى آنها بوده چرا ديگران از مقابله با آنها عاجز ماندند و به عجز و ناتوانى خود اعتراف نمودند؟

پیامبر(ص) که آئینش جاودانى است علاوه بر معجزه جاودانى مانند؛ قرآن، معجزات دیگری هم داشته که در تاریخ نیز ثبت شده است. اما باز هم برخی از دشمنان لجوج، نه به دلیل حق جویی، بلکه به منظور نادیده گرفتن قرآن و بازیچه قرار دادن معجزه و در نهایت سحر خواندن آن، درخواست معجزه از ایشان می کردند؛ لذا قرآن در آیه 52 سوره عنکبوت، از دو راه به آنها پاسخ می دهد: اول اینکه معجزه نزد خداست و دوم اینکه قرآن برترین معجزه معنوی است و اگر حق طلب باشند آنها را کفایت می کند.

معجزه عبارت از چیزى است که شرایط سه گانه زیر در آن جمع باشد: 1- کار خارق العاده اى باشد که به کلّى خارج از توانایى نوع بشر است. 2– این کار همراه با ادّعاى نبوّت یا امامت از سوى خدا باشد. 3– این کار همراه با تحدّى یعنى دعوت به معارضه و مقابله به مثل باشد.