«قَذف» یعنی كسى به مسلمان بالغِ آزاد نسبتى بدهد كه موجب حدّ است، مانند زنا، لواط و شرب خمر و ... ولی نتواند آن را اثبات نمايد. حدّ «قَذف» این است که هشتاد تازيانه به او (قذف كننده) زده شود؛ ولى اگر آن را به وسيله بيّنه (شاهد عادل) اثبات كند و يا خودِ طرف(متهم)، او را تصديق نمايد، حدّ از وى ساقط مى گردد.

قائلين به عدم تفصيل بين «حق الله» و «حق الناس» به روايت زير استدلال كرده اند: مردى خدمت حضرت اميرالمؤمنين(ع)رسيد و اقرار به دزدى كرد. حضرت فرمود: آيا چيزى از قرآن مى دانى؟ عرض كرد: آرى، مى توانم سوره بقره را تلاوت كنم. امام فرمود: دست تو را به سوره بقره بخشيدم. سپس در جواب اعتراض اشعث فرمود: «هر گاه حدّى بر اساس بيّنه و شهادت شهود ثابت شود، حاكم شرع حقّ بخشش ندارد. ولى اگر با اقرار خود متّهم ثابت گردد، چنانچه حاكم شرع مصلحت بداند حد را اجرا مى كند، و اگر مصلحت نداند آن را مى بخشد».

سوره بیّنه، به رسالت جهانى پیامبر(ص) و آمیخته بودن آن با دلائل و نشانه هاى روشن، اشاره مى کند؛ در ضمن، این حقیقت را نیز در بردارد که: اصول دعوت انبیاء، مانند ایمان و توحید و نماز و روزه، اصولى است ثابت و جاودانى که در همه ادیان آسمانى وجود داشته است. در بخش دیگرى از این سوره، موضع گیرى هاى مختلف اهل کتاب و مشرکان را در برابر اسلام مشخص مى کند.

طبق روایت نبوی(ص): اگر مردم مى دانستند سوره بیّنه چه برکاتى دارد، خانواده و اموال را رها کرده، به فرا گرفتن آن مى پرداختند. فرشتگان مقرب از آن روز که آسمان ها و زمین آفریده شده است آن را مى خوانند، و لحظه اى در تلاوت آن سستى نمى کنند. هر کس آن را در شب بخواند، خداوند فرشتگانى را مأمور مى کند که دین و دنیاى او را حفظ کنند، و آمرزش و رحمت براى او بطلبند، و اگر در روز بخواند، به اندازه آنچه روز آن را روشن مى کند و شب آن را تاریک مى سازد، ثواب به او مى دهند.

«تعزير» از سه راه ثابت مى شود: 1ـ بيّنه؛ حاكم شرع مى تواند با شهادت دو شاهد عادل مجرم را مجازات كند. 2ـ علم قاضى؛ چنانچه از مبادى حسّيه يا قريب به حس به دست آيد. 3ـ اقرار خود متّهم با وجود تمام شرايط.