اولا: منحصر کردن عصمت در این آیه حصری اضافی است نه حقیقی؛ یعنی این آیه می خواهد زنان پیامبر را از معنای اهل بیت خارج سازد، نه اینکه شمول این آیه را از اشخاصی دیگر که از سنخ اهل بیت اند نفی نماید.
ثانیا: پیامبر در حدیث ثقلین «اهل بیت» را هم وزن قرآن به عنوان عامل دیگر هدایت تا قیامت معرفی کرده است؛ یعنی اين حديث نشانگر وجود كسانی از اهل بيت همراه قرآن است كه همچون قرآن شايستگی تمسک و پيروی تا قيامت را دارا باشند.
ثالثا: وقتی عصمت پنج تن اول از معصومین با آیه تطهیر ثابت شد، کلام آنها در معرفی معصومین بعدی حجت خواهد بود.

شیعه معتقد است حدیث امامان معصوم(ع) حدیث پیامبر(ص) و عین سنّت ایشان است. شیعه در نیل به سنّت صحیح پیامبر به آنها اعتماد دارد، چون آنها مصداق آیه «تطهیر» هستند؛ یعنی آنها در تلقی، درک و انتقال صحیح سنت نبوی معصوم هستند. همچنین آنها مصداق واقعی «اهل الذکر» و صاحبان حقیقی علم و باب علم نبوی هستند: «انا مدینة العلم و علی بابها».

از طرفی امامان اهل بیت مصداق «ثقلین» هستند، لذا سنّتشان در کنار کتاب خدا و سنّت رسول خدا حجّت است. پیامبر(ص) در حدیث ثقلین از مسلمانان خواسته است که به قرآن و عترت او تمسک جویند تا گمراه نشوند. پیامبر(ص) بخش عظیمی از حقایق و معارف قرآن را برای مردم بیان کرد، ولی بخش دیگری را که شرایط بیان آنها فراهم نبود، یا مصلحت این بود که در زمان های بعد بیان شود را به عترت معصوم خود سپرد تا آنان بیانش کنند.

شیعه مروّج اصلی سنت پیامبر(ص) می باشد؛ چرا که شیعه بعد از رحلت پیامبر(ص) هرگز نقل احادیث پیامبر را ممنوع نکرد و پیوسته به احادیث ایشان برای فهم بهتر اسلام و قرآن تمسک می کرد. امّا در مقابل اهل تسنّن مدتها نقل احادیث پیامبر را ممنوع اعلام کردند و شعار آنها این بود که: «حَسْبُنا كِتابُ الله‏»؛ (کتاب خدا برای ما کافی است)، غافل از اینکه کتاب خدا را باید با سنت پیامبر(ص) و راهنمایی اهل بیت(ع) تفسیر کرد.

از جمله روایاتى که بر مصونیت قرآن از تحریف دلالت مى کند عبارتند از: 1-  اخبار عرضه احادیث بر قرآن؛ چرا که قول به تحریف  با عقیده به سلامت قرآن که معیار است، سازگار نیست. 2- حدیث ثقلین؛ که دستور تمسک به قرآن می دهد، فرع بر آن است که قرآن بدون تحریف در دستِ متمسّکان باشد.

روایات اهل بیت(ع) نشان مى دهد که آنان قرآن موجود در میان مسلمانان را همان کتاب خدا مى دانستند که بر پیامبرش نازل شده است، بدون افزایش و کاهش. مثلا امام علی(ع) می فرماید: «کتاب خدا (بدون تحریف) میان شماست و گویاست و زبان قرآن کُند و ناتوان نمى شود». و امام جواد(ع) می فرماید: «حروف قرآن را برپاداشتند ولی حدود آن را تحریف کردند».

در این روایت رسول خدا(ص) اطاعت مطلق از قرآن و اهل بیت(ع) را براى همه مسلمانان واجب مى‌کند و دستور به اطاعت مطلق، دلالت بر عصمت مى‌کند؛ زیرا محال است خداوند دستور به اطاعت مطلق از کسى را بدهد که مى‌داند احتمال خطا و اشتباه در گفته‌هاى آن شخص وجود دارد. همچنین جمله «هیچگاه از یکدیگر جدا نخواهند شد و با یکدیگر مخالفت نخواهند کرد» نیز عصمت ائمه(ع) را ثابت مى‌کند.

اين حديث به طور گسترده در كتابهاى معروف اهل سنت، مانند: صحيح مسلم، سنن ترمذى، سنن دارمى، مسند احمد، سنن نسائى، مستدرك الصحيحين، الصواعق المحرقه، اسد الغابه فى معرفة الصحابة، احياء الميت، السنن الكبري، المعجم الكبير، منهاج السنه و دهها كتاب ديگر اهل سنت ذكر شده است.

«احمد کاتب» می گوید: تمسک شیعه به حدیث «دوازده خلیفه» از قرن چهارم بوده است و دلیل خود را عدم اشاره شیخ صدوق و نوبختی به این حدیث قرار می دهد. در حالی که هم شیخ صدوق و هم نوبختی به این احادیث اشاره کرده اند. بلکه روایات دوازده خلیفه چنان مشهور بوده که حتّى بخارى و قبل از او احمد بن حنبل - که قبل از ولادت حضرت مهدى(ع) مى زیسته اند- در کتب حدیثى خود آورده اند.