اولا: بنابر تفسیر صحیح و مستند به دلایل نقلی و عقلی، آدم نه در بهشت برین که در یکی از باغ های سرسبز «زمین» آفریده است؛ بنابراین هم او و هم ما فرزندانش از این لحاظ که در کره «زمین» آفریده شده ایم، تفاوتی با هم نداریم.
ثانیا: خطای او نیز جرم و گناه مصطلح نبوده است تا تبعات آن به فرزندانش سرایت کند؛ عمل او نوعی ترک اولی بود که با توجه به شأن و جایگاهش بهتر بود از او سر نمی زد.
ثالثا: حضور در زمین و مواجهه با آزمون های خداوند و پیروزی در آن آزمون ها، زمینه رسیدن به مقامی والاتر از مقام آدم و بهشتی بهتر از آنجا که آدم در آن بود را فراهم می کند.
رابعا: همه انسان ها در بهره بردن از نعمت های خدا، دچار شدن به امتحانات الهی و وسوسه های شیطان و اختیار یکسانند؛ بنابراین هیچ تبعیضی بین آدم و فرزندانش صورت نگرفته و به هیچ وجه عدل الهی نقض نمی گردد.

امام علی(ع) درباره شرح حالات ستارگان، به دو حالت آنها اشاره می کند: گاه يك ستاره، يا يك مجموعه به طرف بالا حركت مى كند كه نامش «صعود» است و گاه به طرف پايين حركت مى كند، كه نامش «هبوط» است. روشن ترين مثالِ آن خورشيد است كه از اوّل زمستان شروع به اوج گيرى در مدار خود مى كند و هر روز در محل بالاترى در آسمان ديده مى شود تا اوّل تابستان كه به نهايت اوج خود مى رسد و سپس از آغاز تابستان هبوط آن شروع مى شود و در اوّل زمستان به پايين ترين نقطه در افق مى رسد.

بهشت حضرت آدم(ع)، بهشت موعود نبوده بلکه یکى از باغ هاى پر نعمت و روح افزاى یکى از مناطق سرسبز زمین بوده است. زیرا: 1- بهشت موعود قیامت، نعمتی جاودانى است. 2- ابلیس نمی تواند وارد بهشت موعود شود. 3- در روایات اهل بیت(ع) این مطلب که بهشت حضرت آدم(ع) یکی از باغ های زمین بوده، به صراحت آمده است.

در کتب روایی اهل سنت نقل شده، عنصر وجودی حضرت زهرا(ع)، آسمانی و بهشتی است. سیوطی ذیل آیۀ اول سورۀ اسراء می نویسد: «عایشه گفت: پیامبر(ص) فرمود: زمانی که مرا بسوی آسمان بردند داخل بهشت شدم و در کنار درختی که به نیکویی آن و به سفیدی برگهای آن و به لذیذی میوۀ آن، هرگز در بهشت ندیده بودم. پس میوه ای از آن بر گرفتم و خوردم. آنگاه بصورت نطفه ای در صلب من قرار گرفت. پس به زمین هبوط کردم و با خدیجه هم بالین شدم و او فاطمه را باردار گشت. پس از آن هر گاه مشتاق بوی بهشت می شوم، فاطمه را می بویم».

امام باقر(ع) فرمود: خانه على و فاطمه از حجرات رسول خدا(ص) است و سقف خانه شان عرش پروردگار جهانيان است... و ملائكه هر لحظه بر آنان هبوط مى كنند.

فرق امساك و تمسيك (تمسّك، استمساك) آن است كه با امساك، شي‏ء امساك شده، از آسيب سقوط مصون مي شود و با تمسّك، شخص تمسّك‏ كننده از هبوط مي ‏رهد؛ لذا درباره خداوند بايد گفت كه: او مُمْسك آسمانهاست تا سقوط نكنند.

آدم(ع) با زندگى در زمین و سختی های آن هیچ گونه آشنائى نداشت؛ لذا لازم بود مدتی در بهشت ـ که یکى از باغ هاى سرسبز و پرنعمت این جهان بود ـ ساکن شود و نیز بداند هر چند او آزاد آفریده شده، اما این آزادى، مطلق نیست که هر چه خواست انجام دهد و نیز لازم بود بداند که اگر خطا و لغزشى دامن گیرش شود درهاى سعادت براى همیشه به روى او بسته نمى شود؛ لذا در عین این که براى خلافت زمین آفریده شده بود، مدتى در بهشت درنگ مى کند و دستورهائى که به او داده مى شود جنبه تمرین و آموزش داشته است.