قصص قرآنى از نظر محتوا و هدف شامل همه حكمت‌هاى نزول قرآن مى شود و در اين راه شيوه‌اى كارآمد است. از اين رو قرآن داستان را براى اثبات وحى و نبوت، يگانگى خدا، هم ريشه بودن اديان آسمانى و نيز براى بيم و نويد، نشان دادن نمودهاى قدرت الهى، سرانجام نيك و بدى، صبر يا ناشكيبايى، سپاسگزارى يا سركشى و ديگر اهداف رسالى، تربيتى و يا سنت‌هاى تاريخى و اجتماعى به كار مى برد.

خدمات بسیاری مردم مشرق زمین به غربی ها کرده اند که آنها را برای همیشه به ملل شرق مدیون و بدهکار نموده است. آری آنها مخترع خط و علوم مختلفی مثل هیئت، ریاضیات و تقویم بوده اند؛ مردم این منطقه اولین مجموعه قانون را نوشتند، و نخستین معماری های زیبا و قابل فهم از این منطقه بوده است و در همین منطقه بود که ادیان بسیاری بوجود آمد. بنابراین غربی ها رشد و پشرفت خود را مدیون مردم مشرق زمین هستند.

هرکدام از ادیان در زمان خود کاملترین دین بودند که براى هدایت مردم از طرف خداوند آمدند و سرانجام بر اثر تکامل اجتماعات بشرى، اسلام به وسیله خاتم پیامبران(ص) براى بشر عرضه شده است. ناسخ بودن و کامل بودن اسلام در برابر آیین های گذشته به این معنی است که بشر به مرحله ای از تکامل رسیده که می تواند قوانین جامع و ابدی را درک کند.

واژه مجوس تنها در آیه 17 سوره حج بکار رفته، و آنان را در صف ادیان آسمانى قرار داده و چنین برمی آید که آنان داراى کتاب و پیامبرى بوده اند. امروزه پیروان زردشت را مجوس می نامند. اوستا  کتاب معروف آنان است. آنان خداى نیکى ها را اهورا مزدا و خداى شرّ را اهریمن می نامند و به عناصر چهارگانه، مخصوصاً آتش احترام مى گذارند. به پیشوایان این مذهب مغ، و به روحانیین  آن مُؤْبَد گفته مى شود. پیامبر(ص) فرمودند: مجوس پیامبر و کتاب آسمانى داشتند، که پیامبرشان را به قتل رسانده و کتاب او را آتش زدند.