يكى از خرافاتی که دامنگیر بعضی از مردم شده «فال بد» زدن است. اسلام با اين خرافه به شدت مبارزه کرده است، در روایات اسلامی آمده: «فال بد شرک است» و «کسی که فال بد بزند از ما نیست». يكي ديگر از خرافات، «بد قدمی» و شومی و نحوست آن است. در روايت آمده كه: «نحسى در بد اخلاقى است» و «نرمى و خوش خُلقى با ميمنت و پر بركت، و بداخلاقى شُوم و نحس است».

يكي از آسيب ها در جوامع ديني، وجود «خرافه» است. «خرافه» به هر كار غير عُقَلايي و غير منطقى كه نه پشتوانه وحى آسمانى داشته باشد، و نه عقل سالم آن را اجازه دهد گفته مي شود. از مصادیق «خرافه پرستی» مي توان به بت پرستی، زنده به گور کردنِ دختران، فال بد، بد قدمی و خوش قدمی، سحر و جادو، بخت خوب و بد، گدایی به اسم گرفتن حاجت اشاره كرد. اسلام «خرافه» و «خرافه پرستی» را به شدت مردود می شمارد. در روایت آمده که: «فال بد شرک است، کسی که فال بد بزند از ما نیست».

«تَطَیر» از ماده«طیر» به معنى پرنده است و چون عرب فال بد را غالباً به وسیله پرندگان مى زد، عنوان«تطیر» به معنى فال بد زدن آمده است، در برابر«تفأل» که به معنى فال نیک زدن است. در قرآن کراراً این معنى مطرح شده است که مشرکان خرافى، در برابر پیامبران الهى به این حربه متوسل مى شدند. ولى قرآن با یک جمله کوتاه مى گوید: بخت و طالع، پیروزى و شکست و موفقیت و ناکامى شما همه نزد خدا است و پیروان خود را از وادى خرافه به حقیقت و از بیراهه به صراط مستقیم دعوت مى کند.

«طَيْر» جمع «طائر» به هر حيوانى گفته مى‌ شود كه بال و پر دارد و در هوا حركت مى ‌كند؛ و مصدر آن «طيران» است و «تَطَيُّر» به فال‌ هاى بدى گفته مى ‌شد كه در عصر جاهليت از حركت پرندگان نتيجه مى ‌گرفتند؛ ولى بعدآ به هرگونه تفاّل و فال بد اطلاق شده است. واژه «تَطايُرْ» نيز به معنى با سرعت حركت كردن آمده است.

«انواء» در لغت به معنى طلوع يا غروب ستارگان است؛ ولى اغلب آن را به معناى طلوع ستاره ذكر كرده اند. در باور عرب جاهلى ستاره ها عامل نزول باران هستند و بايد چشم اميد به ستاره دوخت و نزول باران را از آن خواست، در واقع این عقیده نوعى از شرك و از قبيل اعتقاد به «خدایان چندگانه» می باشد. از این رو روایات، طلب باران به وسيله انواء، اعتقاد به فال بد و همچنين سرايت در سرنوشت انسان ها را از باورهای جاهلی دانسته و از آنها نهی كرده است.