امام علي(ع) درباره ويژگى های دنيا مى فرمايد: «دنيا آبشخوری تيره است که ورودى آن، پُر از گِل و لاى می باشد. چشم اندازش فريبنده و باطنش كُشنده است. دنيا، فريبى گذرا، پرتوى ناپايدار و سايه اى زوال پذير و تكيه گاهى نااستوار دارد. فريبندگى آن و درخشندگى مواهبش، سبب انس افرادِ گريزان به آن مي شود و منكرانش به آن دل مي بندند، ناگهان مِثل اسبى چموش كه غافلگيرانه پاهايش را بلند مى كند و سوار را به زمين مى افكند، دنيا آنها را به زمين مى زند و با دام هايش آنها را گرفتار مى سازد و تيرهاى خود را به سويشان پرتاب مى كند».

روايات نزدیکترین حالت بنده به خداوند را حال «سجده» دانسته اند. رسول خدا(ص) در پاسخ به درخواست مردي براي دعاي بهشتي شدنش فرمود: «من دعا مي‏ كنم ليكن تو مرا با سجده ‏هاي زياد و طولاني كمك كن تا دعاي من مستجاب شود». امام صادق(ع) نيز توصيه كردند كه «هنگام سجده زود سر از خاك بر نداريد» البته باید نمازهاي عمومي را به طور معمول خواند امّا در حالات خاصه بهتر است زود سر از سجده بر نداريم؛ چون دشمن درونی یا همان نفس اماره انسان را آرام نمي گذارد و تا آخرين لحظه مي‏ كوشد انسان را فريب دهد.

 از مهمترین عوامل پیدایش و گسترش بدعت در جامعه هواپرستى و شهرت طلبى است  که روایات مختلفی به این مطلب اشاره دارد.

«نَفس» به گفته راغب، لسان العرب، قاموس، كتاب العين و ديگران به معناى «روح» است كه مركز ادراكات انسان مى باشد. در قرآن مجيد مراحلى براى «نفس» ذكر شده مانند: «نفس اماره،»؛ «نفس لوامة»؛ و «نفس مطمئنه».