سه اصل عمده بر نظام حكومت اسلامى حاكم است؛ اول اين كه مسئولان اجرائى، خود را امانت دار الهى مى دانند كه بايد حكومت و مقامات حكومتى را كه به آنها سپرده شده به عنوان يك وديعه حفظ كنند. دوم مردم آنها را مبعوثان الهى مى دانند؛ چرا كه اطاعت از آنها شاخه اى از اطاعت خدا است، و فرمان آن ها به منزله فرمان الهى است. سوم روح معنويّت و ارزش هاى اخلاقى در چنين حكومتى بايد بر همه چيز سايه بيفكند و مسائل اخلاقى و انسانى در سر لوحه كارها قرار گيرد؛ و انگيزه ها بايد فراتر از انگيزه هاى مادّى باشد.

ابو جعفر محمد بن عثمان بن سعيد عَمْرى بعد از وفات پدرش با تصریح امام عسكرى(ع) به مقام سفارت نايل شد. او نزد شيعيان عصر خود مورد وثوق و معروف به امانت دارى بود و مدت پنجاه سال به نحو احسن وظايف خود را به خوبى انجام داد تا آنكه در جمادى الاولى سال 305 يا 304 ه.ق از دنيا رفت.

امام علي(ع) مي فرمايد: «پرهيزکار آنچه را به او سپرده اند ضايع نمى كند». از خصلت هاى پرهيزکاران، امانتدارى آنهاست بر آنچه خدا به آنها فرموده محافظت كنند. قرآن در جاهاى متعدد به بعضى مصاديق حدودى كه بايد محافظت شود اشاره مى كند از جمله: اسلام، ايمان، صداقت، اهل عبادت بودن، صبر، خشوع، كمك به محرومين، روزه و ياد خداوند، اسرار مردم، اعضاء و جوارح مان و همه امانات الهى، از امورى است كه حفظ آنها واجب است. البته از بزرگترين امورى كه حفظ آن بر ما واجب است قرآن و عترت اهل بيت پيامبر(ص) است.