قرآن، يكى از خواسته هاى بندگان خاص خدا «عِبادُالرَّحْمان» را رهبری و امامت بر پرهیزکاران بیان می فرماید. از اين تعبير استفاده مى شود كه رياست طلبى هميشه مذموم نيست، بلكه به گفته علاّمه مجلسى در «بحارالانوار»، رياست بر دو گونه تقسیم می شود: ریاست حق و ریاست باطل، که مقصود از ریاست حق همان هدایت خلق است، و منظور از ریاست باطل، مربوط به كسى است که علم و قدرت اين کار را ندارد و يا هدفش شهرت، ثروت و یا مقام است. اين نوع ریاست طلبی از حس «جاه طلبی» سرچشمه می گیرد.

امام علی(ع) در مورد «زهد» در دنيا مى فرمايد: «قلوبتان را از دنيا خارج كنيد، پيش از آنكه بدنهايتان از آن خارج شود». ایشان با این تعبير لطیف، بر ناپايدارى اين جهان و لزوم دل نبستن به آن هشدار می دهند؛ چرا كه وابستگی به دنيا سرچشمه همه گناهان است. باید توجه داشت که این دنیا سرای امتحان است و جايگاه جاودانه انسان سراى آخرت است. به همین دلیل هنگام کوچ او به سوی سرای جاوید، دنیا پرستان می گویند: «چه گذاشت؟» و فرشتگان می گویند: «چه آورد؟».

امام علی(ع) درباره آثار شوم «دنیاپرستی» می فرماید: «آن كس كه قلبش با محبت دنيا پيوند خورده سه چيز او را رها نخواهد كرد: اندوه دائم، حرص و آرزويى كه هيچ گاه به آن نخواهد رسيد». در واقع «دنياپرستى» همواره با غم و اندوهِ مستمر همراه است، زیرا انسانِ دنياپرست براى رسیدن به دنيا و حفظ آن به تلاش و گذشتن از موانع زيادى احتياج دارد. به همين دليل پيوسته غم و اندوهى وجود او را احاطه می کند. از سویی گرفتار حرص و آرزوهای نامعقول مي شود كه با هزارگونه بدبختى به دست مي آيد و آرامش انسان را بر هم مى زند.