امام علی(ع) در مورد «زهد» در دنيا مى فرمايد: «قلوبتان را از دنيا خارج كنيد، پيش از آنكه بدنهايتان از آن خارج شود». ایشان با این تعبير لطیف، بر ناپايدارى اين جهان و لزوم دل نبستن به آن هشدار می دهند؛ چرا كه وابستگی به دنيا سرچشمه همه گناهان است. باید توجه داشت که این دنیا سرای امتحان است و جايگاه جاودانه انسان سراى آخرت است. به همین دلیل هنگام کوچ او به سوی سرای جاوید، دنیا پرستان می گویند: «چه گذاشت؟» و فرشتگان می گویند: «چه آورد؟».

آزمايش هاى ما انسانها براى شناخت بيشتر و رفع ابهام و جهل است و چيز مخفي با امتحان آشكار مي شود؛ اما خداوندى كه علمش به همه چيز احاطه دارد و از اسرار درون و برون همه كس و همه چيز آگاه است و غيب آسمان و زمين را مى داند، به منظور پرورش و تربيت انسان ها و براى شكوفا كردن استعدادهاى نهفته و از قوه به فعل رساندن آنها، انسان ها را مى آزمايد. اگر آزمايش الهى نبود اين استعدادها شكوفا نمى شد و ميوه هاي درخت وجود انسان نمايان نمى گشت.

آزمايش الهي يک امر قطعي و براي همه افراد از جمله انبياء می باشد و انواع آن؛ ترس، گرسنگى، زيان مالى و جانى، کمبود ثمرات و امور ديگرى مانند: فرزندان، پيامبران، دستورات الهي و بعضى خواب ها می باشد. حتي شرور، خيرها و عملکرد افراد درقبال مشکلات يکديگر نيز می توانند آزمايش الهى محسوب شود. البته لازم نيست همه افراد با تمام موارد سنجيده شوند، همچنان که موفقيت در آزموني دليل بر عملکرد صحيح در ديگر موارد نمي شود.