امام علی(ع) درباره آثار شوم «دنیاپرستی» می فرماید: «آن كس كه قلبش با محبت دنيا پيوند خورده سه چيز او را رها نخواهد كرد: اندوه دائم، حرص و آرزويى كه هيچ گاه به آن نخواهد رسيد». در واقع «دنياپرستى» همواره با غم و اندوهِ مستمر همراه است، زیرا انسانِ دنياپرست براى رسیدن به دنيا و حفظ آن به تلاش و گذشتن از موانع زيادى احتياج دارد. به همين دليل پيوسته غم و اندوهى وجود او را احاطه می کند. از سویی گرفتار حرص و آرزوهای نامعقول مي شود كه با هزارگونه بدبختى به دست مي آيد و آرامش انسان را بر هم مى زند.

خداوند در آيات مختلف قرآن به تاثیر «آرزوهای طولانی» بر زندگی انسان ها اشاره می کند و تأكيد مي كند كه مؤمنان مراقب وضع خویش باشند، مبادا بر اثر آرزوهای دور و دراز به سرنوشت اسفناک اقوام پیشین گرفتار شوند. سپس در جاي ديگر اشاره به این حقیقت می کند که غالباً آرزوهای دراز انسان را احاطه می کند و او را از رسیدن به سعادت باز می دارد. در سوره «همزه» نیز آرزوهای دراز را سبب طغیان و سرکشی انسان می داند.

«حرص» صفتی است نفسانی که انسان را به اندوختن بیش از احتیاج خود وا می دارد. این صفت از شاخه های حُبّ دنیا و از صفات هلاك كننده است. در روايت آمده كه حرص آن است كه انسان چيز كمى را جستجو كند در برابر چيز بسياري كه از دست مى‏ دهد و در روايت ديگر آمده: انسان پير مى‏ شود امّا دو صفت در او جوان مى ‏گردد: حرص و آرزوهاى طولانى.