مقصود از «امكان فلسفى يا منطقى» آن است كه با مراجعه به عقل هيچ گونه مشكل عقلى و فلسفى كه مخالف با نظريه طول عمر باشد وجود نداشته باشد. شكى نيست كه طولانى شدن عمر انسان به هزاران سال از جنبه عقلى و منطقى ممكن است و هيچ گونه اشكال عقلى ندارد و هيچ گاه مستلزم تناقض نخواهد شد؛ زيرا در مفهوم حيات و زندگى، مرگ سريع نهفته نشده است.

مقصود از «امكان علمى» آن است كه ببینیم برخى از امور كه نمى توان با وسايل امروزي عملى ساخت، از نظر قوانين علمى، مانعی برای وقوع و تحقق آن وجود ندارد. دانشمندان مهمي چون «وايزمن» دانشمند معروف آلمانى، «فلوكر» فيزيكدان معروف، دكتر «كيلور دهاوز» آمريكايى، پروفسور «اتينگر» و «ديمند وبرل» از اساتيد دانشگاه جونس هبكنس و ... طولانی شدن عمر انسان را حتی برای چند صد سال نيز ممکن دانسته اند.

انسان داراى دو گونه اجل است؛ یکى سررسید نهائى عمر یعنى همان مدتى که آخرین توانائى بدن براى حیات است، و دیگر اجل معلق یعنى پایان یافتن عمر انسان بر اثر عوامل و موانعى، و این غالباً بر اثر اعمال بى رویه و آلودگى به انواع گناهان است. مثلا یک انسان، اگر تمام شرائط براى بقاء او جمع گردد و موانع برطرف شود، ساختمان و استعداد او ایجاب مى کند که مدت طولانى عمر کند، اما ممکن است بر اثر عوامل و موانعی، زودتر از آن مدت بمیرد، مرگ را در صورت اول، اجل حتمى و در صورت دوم، اجل غیر حتمى یا اجل معلّق مى نامند.

بشر با مشاهده پدیدآمدن ها و نابودی های مکرر موجودات فکر می کند که هر پدیده عمر معینی دارد، اما از نظر علم امروز حدّ ثابتى براى طول عمر موجودات زنده وجود ندارد. امروزه نظریه عمر ثابت موجودات طبیعی باطل گردیده است و بسیاری از دانشمندان و پزشکان و زیست شناسان می کوشند با آزمایشهای خاص یا مطالعه روی تغذیه و شرایط اقلیمی یا القای روحیات و طرز تفکر آرامبخش یا کشف راه هایی برای جلوگیری از تصلب شرایین و اختلالات متابولیستی یا استفاده از انجماد و... عمر انسان را به چندین برابر افزایش دهند.

مهمترين محصول عمر انسان تجارب اوست؛ تاريخ مجموعه تجارب همه انسانها را در تمام قرون و اعصار پيش روى مطالعه كنندگان مى گذارد. تاريخ پيوسته تكرار مى شود و امام علي(ع) به اين حقيقت اشاره کرده مي فرمايد: «اى بندگان خدا! روزگار در مورد بازماندگان همان گونه جريان پيدا مى كند كه درباره گذشتگان جريان داشت!». لذا مي توان عوامل شكست و ناكامى ها، پيروزى و كاميابى ها، شكوفايى تمدّن ها، سقوط و انقراض حكومت ها و ... را در آيينه تاريخ مشاهده کرد.

امام علی(ع) در توصيف «دنیا» می فرماید: «انسان در اين دنيا هدفى است كه تيرهاى مرگ همواره به سوى او نشانه گيرى مى كند و ثروتى است كه مصائب، در غارت آن شتاب دارند ...». سپس می فرماید: «انسان به استقبال هيچ روز از عمرش نمى رود؛ جز اين كه از روز ديگرى از عمرش جدا مى شود». در واقع هر روز از عمر نعمتى است که با سپری شدنش او را به مرگ نزديك مى سازد.