بسیاری از آیات قرآن دعوت به تفکّر و سرزنش عدم تفکّر است. قرآن گاه مى فرمايد: «أَفَلاَ تَتَفَكَّرُونَ»؛ و گاه بعد از تبيين آيات مختلف الهى اعم از تكوينى و تشريعى مى فرمايد: «اينها به خاطر آن است كه شايد انديشه كنند»؛ و گاه مى گويد: «أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا»؛ (آيا آنها فكر و انديشه خود را به کار نينداختند؟)، که همه اين تعبيرات دعوتى است به «لزوم انديشه» و لزوم انديشه دليلى است بر امكان شناخت.

این آیه به تمام پیمانهاى «تکوینى» و «تشریعى» یعنی هم پیمانهاى فطری الهی و هم پیمانهائی که پیامبر(ص)در مراحل مختلف از مسلمانان گرفته، اشاره دارد.

خداوند در ارتباط با شهادت اعضای بدن می فرماید: «زمانى که به آن مى رسند گوش آنها و چشم ها و پوست هاى تنشان به اعمال آنها گواهى مى دهد!». بر اساس این آیه قرآن، در قیامت، گوش، چشم، پوست بدن، زبان و دست و پای انسان بر علیه او گواهی می دهند. حال یا به اینگونه که خدا درک و قدرت سخن در آنها مى آفریند؛ یا در میان آنها ایجاد صوت می کند و یا آثار گناهان که در طول عمر در آنها نقش بسته، آشکار می شود.