آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

 بسیاری از آیات قرآن دعوت به تفکّر و سرزنش عدم تفکّر است. قرآن گاه مى فرمايد: «أَفَلاَ تَتَفَكَّرُونَ»؛ و گاه بعد از تبيين آيات مختلف الهى اعم از تكوينى و تشريعى مى فرمايد: «اينها به خاطر آن است كه شايد انديشه كنند»؛ و گاه مى گويد: «أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا»؛ (آيا آنها فكر و انديشه خود را به کار نينداختند؟)، که همه اين تعبيرات دعوتى است به «لزوم انديشه» و لزوم انديشه دليلى است بر امكان شناخت.

بسیاری از آیات قرآن دعوت به تفکّر و سرزنش عدم تفکّر است. قرآن گاه مى فرمايد: «أَفَلاَ تَتَفَكَّرُونَ»(1)؛ (پس چرا نمى انديشيد؟!) و گاه بعد از تبيين آيات مختلف الهى اعم از تكوينى و تشريعى مى فرمايد: «لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ»(2)؛ (اينها به خاطر آن است كه شايد انديشه كنند) و گاه مى گويد: «أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا»(3)؛ (آيا آنها فكر و انديشه خود را به راه نينداختند)، که همه اين تعبيرات دعوتى است به «لزوم انديشه» و لزوم انديشه دليلى است بر امكان شناخت.(4)