«مستشرقین» در ارتباط با مکّي و مدني بودن سوره ها، چند شبهه طرح كرده اند: 1. شيوه سُوَر مكّي، شدّت و پرخاش گرانه است اما سُوَر مدني مسالمت آميز است. 2. آيه ها و سُوَر مكّي كوتاه و آيه ها و سُوَر مدني بلندند. 3. در سُوَر مكّي از تشريع خبرى نيست؛ اما در سُوَر مدني هست. 4. در سُوَر مكّي، برهان و استدلال به چشم نمى خورد؛ ولى در سُوَر مدني وجود دارد و ... که به این شبهات پاسخ هایی داده شده است ...

بعضی از مسلمانان غربزده که داعیه علم و معرفت دارند، می گویند: مسلمانان تمایل داشتند مدینه فاضله اسلام که در زمان پیامبر(ص) بنیانگذاری شده بود جهانی شود؛ ولی یاس از رسیدن به این آرزو منجر شد به مهدویت و ظهور منجی معتقد شوند؛ در صورتی که خود قرآن و شخص پيامبر(ص) خبر از تحقق اسلام در سطح گسترده و در تمام روى زمين داده اند، نه اينكه مسلمانان بعد از يأس از فراگيرى اسلام به اين عقيده روى آورده باشند.

پيشرفت سريع و خارق العاده يك آيين و ايجاد تحوّل عظيم و گسترده، مى تواند قرينه اى براى اصالت و حقانيت آن باشد. زيرا چنين تأثيرى هنگامى ممكن است كه پايه هاى آن مكتب روى فطريات و واقعيات زندگى و منطبق بر قوانين آفرينش باشد. پيشرفت سريع اسلام به عنوان دینی برآمده از سرزمینی عقب افتاده و نیمه وحشی، و رشد چشمگیر مسلمانان در علم و معماری و فرهنگ در کمتر از دو قرن، تبدیل به معمایی برای مستشرقین و مورخین شده است. معمایی که پاسخی جز صادق بودن حضرت رسول(ص) در ادعای نبوت و ارتباطش با وحی ندارد.

برخى از مستشرقين و روشنفكران غربزده اسلامى معتقدند كه اعتقاد به «مهدويت» در نتيجه فشارهاى سياسى دولت هاي اموي و عباسي بر مستضعفين جامعه اسلامى مخصوصا شیعیان بوجود آمده است؛ درحالیکه موضوع مهدويت به مقتضاى خواست فطرى بشر بوده و عقل، قرآن و روايات نيز به طور صريح آن را بیان كرده اند و اجماع مسلمين نيز بر اعتقاد به مهدويت شكل گرفته است.