در کتابهای مقدس برهمائیان و هندوها تعابیر مختلفی درباره مصلح جهانی وجود دارد مانند: رسیدن دنیا به فرخنده نامی از بنده های خالص خدا که خداوند را دوست دارد. پیدا شدن پادشاهی در آخرالزمان پس از خرابی دنیا که همه را به آئین خود درمی آورد. ظهور جانشین آخر برای هدایت خلایق مغرب و مشرق زمین. ظهور پادشاه عادلی پس از تمام شدن دور زمین و... .
در میان زرتشتیان، هم عقیده به سعادت نوع بشر بعد از جنگ نهایی بین ایزدان و اهریمنان وجود دارد و هم نقل قول هایی از جناب زرتشت راجع به پر شدن زمین از عدل و داد توسط مردی که از سرزمین تازیان می آید.
خواندن نماز به زبان عربى که از جامع ترین زبان هاى دنیاست، یکى از نشانه هاى جهانى بودن دین اسلام و نشانه یگانگى مسلمانان است؛ زیرا جمعیّتى که در یک صف و در یک جبهه قرار مى گیرند، ناگزیرند زبان واحدى داشته باشند که به وسیله آن تفاهم کنند. در واقع همان طور که مسأله توحید و یگانگى، در تمام اصول و فروع اسلام یک زیربناى اساسى محسوب مى گردد، نماز به سوى قبله واحد، در اوقات معیّن و به یک زبان مشخّص، نمونه اى از این وحدت است.
این آیه مى گوید: کتاب هر پیامبرى را به زبان قوم او فرستادیم نه این که نبوّت و رهبرى او مخصوص به همان امّت بوده است. پیامبر اسلام(ص)، چون از میان یک امّت عربى برخاسته و شروع دعوتش با اقوام عرب بوده، کتابش نیز به زبان عربى است، لکن قوانین و احکام او مربوط به عموم جهانیان است. آری اگر زمان بعثت یک زبان بین المللى وجود داشت که همه به آن آشنا بودند، جا داشت که قرآن به همان زبان باشد، ولی چنین مطلبى وجود نداشته؛ بنابراین عربى بودن قرآن هیچ گونه منافاتى با جهانى بودن اسلام ندارد.
آیه «وَ لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى وَ مَنْ حَوْلَها» با جهانى بودن اسلام منافات ندارد. آیات مختلف قرآن به جهانی بودن اسلام گواهى مى دهد. در آیه 92 سوره انعام نیز با توجه به اینکه «قریه» به معنی هرگونه آبادی است و به «مکه» بخاطر اینکه آغاز پیدایش تمام خشکى هاى روى زمین است «ام القری» می گویند؛ لذا «من حولها» همه روی زمین را شامل می شود. ضمن اینکه برفرض این معنی را نپذیریم آیه به تدریجی بودن دعوت اشاره دارد.
دامنه مأموریت پیشوایان، جهانی و جاودانه است، از این رو، آنان از طریق علوم معمولى نمى توانند تمام اعصار و قرون را ببینند؛ یا از تمام اقوام و طوائف آگاه باشند؛ و این آگاهی تنها از طریق علم غیب ممکن خواهد بود. گذشته از این، مأموریت آنها، ظاهر و باطن اجتماع و درون و برون انسان ها را شامل مى شود؛ این گستردگى مأموریت، ایجاب مى کند که اجمالا از اسرار درون مردم آگاه باشند؛ این همان چیزى است که در روایات متعدّد، به صورت یک استدلال عقلى بیان شده است.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
ما مِنْ عَيْنٍ بَکَتْ لَنا اِلاّ نُعِّمَتْ بَالنَّظَرِ اِلَى الْکَوْثَرِ وَ سُقِيَتْ مِنْهُ.
هيچ چشمى نيست که براى ما بگريد، مگر اينکه برخوردار از نعمتِ نگاه به (کوثر) مى شود و از آن سيرابش مى کنند.
جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 554