روايات بسیارى در مذمت شراب و احكام آن وارد شده، همانند این روایت كه پیامبر(ص) می فرماید: «خداوند طوایفی را در رابطه با شراب لعنت كرده است؛ نخستین ملعون، خود شراب است، سپس كسى كه درخت انگور يا خرما را برای تهيه شراب غرس کرده و كسى كه آب انگور را براى ساختن شراب مى فشارد، سپس شرابخوار و کسی که شراب را در جام ریخته، فروشنده و خریدار آن، و كسى كه از درآمد حاصل از فروش شراب استفاده مى كند». سپس می فرماید: «راننده ای که شراب را حمل کرده و کسی که در انبار از آنها نگهداری می کند نیز ملعون هستند».

یزید مردى عیاش شراب خواره بود. او سگ، میمون، یوز و حیوانات شکارى نگه می داشت. در ایام او غنا در مکه‏ و مدینه رواج یافت و مردم آشکارا شراب خوارگى کردند. از یزید و وابستکان به او اخبار عجیب و قبایح فراوانی وجود دارد، از شراب خوارگى و قتل دختر زاده پیغمبر و لعن وصى پیغمبر تا ویران کردن و سوختن کعبه و خونریزى و فسق و فجور و اعمال دیگر، که از آمرزش آن مأیوس باید بود.

در دوران معاویه حق ازبین رفته و باطل رواج یافته بود، انسانهای بی گناه قتل عام می شدند و بیت المال به ناحق تقسیم می شد. با جانشینی یزید که مردى فاسد، فاجر، شرابخوار، قمارباز، آلوده و قاتل انسان هاى پاک و بى گناه بود، باطل به اوج خود رسید؛ لذا امام حسین(ع) قیام کرد تا حق را احیا کند و باطل را از صحنه جامعه برچیند.

طرفداران نظریّه تنزیه و قداست مطلق صحابه، هنگامى که در برابر انبوه تضادها قرار مى گیرند، خود را با این توجیه قانع مى کنند که صحابه همه «مجتهد» بودند، و هر کس مطابق اجتهاد خود عمل مى کرد. به یقین این یک نوع فریب وجدان است که این برادران به آن متوسّل مى شوند. آیا زدن یک صحابى به خاطر یک انتقاد نسبت به حیف و میل بیت المال، تا حدّی که بیهوش شود اجتهاد است؟ آیا شکستن دنده یک صحابى دیگر به خاطر اعتراض به انتصاب ولید شرابخوار به عنوان فرماندار کوفه، اجتهاد است؟