آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در دوران معاویه حق ازبین رفته و باطل رواج یافته بود، انسانهای بی گناه قتل عام می شدند و بیت المال به ناحق تقسیم می شد. با جانشینی یزید که مردى فاسد، فاجر، شرابخوار، قمارباز، آلوده و قاتل انسان هاى پاک و بى گناه بود، باطل به اوج خود رسید؛ لذا امام حسین(ع) قیام کرد تا حق را احیا کند و باطل را از صحنه جامعه برچیند.

در عصر امام حسین(علیه السلام) بسیارى از حق ها به دست فراموشى سپرده شده بود و باطل به جاى آن نشسته بود. اما در پاسخ به اینکه در آن عصر چه حق هایى از صحنه جامعه رخت بر بسته، و چه باطل هایى رواج پیدا کرده بود، موارد زیادى را مى توان نام برد که در این مختصر تنها به ذکر چند مورد از آن ها قناعت مى شود:

به شهادت تاریخ معاویه گروههایى را تشکیل داده بود که از شام به سوى عراق مرکز حکومت امام على(علیه السلام) رفته و مخفیانه به مرزنشینان هجوم برده و اموالشان را غارت کرده و باز مى گشتند تا مردم عراق را نسبت به حکومت على(علیه السلام) متزلزل و ناامید کرده و امنیّت مناطق تحت نفوذ حضرت را از بین ببرند. (1) چه باطلى بالاتر از کشتن انسان هاى بى گناه و بى دفاع و غارت اموال مسلمانان و ایجاد ناامنى در حکومت اسلامى مى توان تصوّر کرد؟

معاویه با اموال متعلّق به بیت المال افراد ضعیف الایمانى که در اطراف امیرمؤمنان على(علیه السلام) وجود داشتند و داراى روحیه متزلزلى بودند را مى خرید تا اطراف آن حضرت را خلوت کند! آیا بیت المال براى خریدن افراد مزدور بى ایمان در نظر گرفته شده است؟ آیا این کار احیاى باطل و از بین بردن حق نیست؟

معاویه در طول مدّت به قدرت رسیدن على(علیه السلام) و به منظور تضعیف حکومت آن حضرت، کشته شدن خلیفه سوم، عثمان، را به دست شورشیان بر ضد او مطرح مى کرد و به بهانه یافتن عاملان قتل و مجازات آنها روى آن مانور مى داد و اساساً یکى از عوامل جنگ صفین که ده ها هزار نفر در آن کشته شدند (2) همین مطلب بود.

داستان علم کردن پیراهن عثمان که در تاریخ معروف است اشاره روشنى به این مطلب دارد، امّا از عجایب تاریخ این است که وقتى على(علیه السلام) به شهات رسید و امام حسن مجتبى(علیه السلام) مجبور بر صلح شد و معاویه بر اوضاع مسلّط گشت و حاکم مطلق العنان کشور اسلامى شد، دیگر مطلقاً سخنى از قاتلان عثمان به میان نیاورد و این ماجرا را پى گیرى نکرد! گویى عثمان هرگز به قتل نرسیده است.

آرى! او براى رسیدن به اهدافش از هر وسیله اى هر چند نامشروع بهره مى گرفت، حتّى اگر در این راه عدّه اى از انسان هاى بى گناه متّهم شوند یا زندانى گردند و یا جان خود را از دست دهند. (3)

همه مى دانیم یزید بن معاویه مردى فاسد و فاجر و قاتل انسان هاى پاک و بى گناه و شرابخوار و قمارباز و آلوده بود. (4) معاویه چنین شخصى را به عنوان خلیفه مسلمین و جانشین پیامبر(صلى الله علیه وآله) پس از خودش نصب کرد. آیا این باطل، باطل کوچکى بود؟

امام حسین(علیه السلام) در عصرى زندگى مى کرد که باطل سرتاسر جامعه اسلامى را گرفته و حق به فراموشى سپرده شده بود و لذا قیام کرد تا حق را احیا و زنده کند و باطل را بمیراند و از صحنه جامعه برچیند و در این مسیر و براى رسیدن به این هدف حاضر بود هر بهایى بپردازد.

این چهار مورد مذکور تنها بخشی از موارد زیاد از بین رفتن حق و احیای باطل در عصر امام حسین(علیه السلام) بود که بدان اشاره شد.(5)