برخی از مسلمانان به بهانه های مختلف و با انگیزه کسب موقعیت اجتماعی با پیامبر(ص) به نجوا می پرداختند؛ بطوریکه باعث زحمت ایشان و سایر مسلمانان شده بودند. لذا آیه 12 سوره مجادله نازل شد و دستور داد «هر کس می خواهد با پیامبر نجوا کند باید صدقه بدهد». اين دستور آزمونى براى مدعيان قرب به پيامبر(ص) بود که هیچ کس جز امام علی(ع) به آن عمل نکرد.
ابن قتيبه از سعد نقل مي کند: على(ع) در نيکى هايمان با ما شريک بود ولى ما با او در نيکى هايش شريک نبودیم و ما به نيکى مى دانستيم که او سزاوارترين فرد نسبت به کار خلافت است. عامر ابن سعد ابی وقاص، از پدرش نقل می کنند: که در حضور معاويه، سه فضليت والاي علی(ع)، یعنی؛ حديث منزلت، مقام علي(ع) در جنگ خيبر و جان نبي بودن در ماجراي مباهله را برای معاویه بیان کرده است.
خطيب خوارزمى در سروده اش به غدير اشاره کرده و گفته: «... حدیث براءة وغدیر خمّ*ورایة خیبر فصل الخطاب...»؛ (... حديث برائت و غدير خم و رايت (پرچم)جنگ خيبر، پايان دهنده همه سخنان است، مَثَل اين دو مانند هارون و موسى است و اين تمثيلى است که پيامبر فرمودند).
قال الباقر عليه السّلام :
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
الغدير، ج 2، ص 202