شمس الدین ابوالخیر محمد بن محمد دمشقی شافعی معروف به ابن جزری (751 ـ 833 ق) یکی از مهم ترین شخصیت‌ها و علمای شافعی اهل سنت می باشد که در زمینه های مختلف علوم اسلامی مثل قرائت قرآن، حدیث و تاریخ تبحر داشته و از جمله علمای عادل اهل سنت تلقی شده است. نسبت جزری مربوط به جزیره ابن عمر (ما بین دجله و فرات که منطقه ای در ترکیه امروزی است) می باشد.  او پس از تولد و رشد یافتن در دمشق، در همانجا مدرسه ای به نام دارالقرآن بنا نهاد و به تدریس و ترویج اندوخته هایش پرداخت. سپس به شهرهای مصر و روم مسافرت کرد و به همراه تیمور لنگ به ماوراء النهر هجرت کرد و در نهایت به شیراز رفته و از سوی تیمور مقام قضاوت آنجا را به عهده گرفت. وی در شیراز سکنی گزید و در همان دیار درگذشت.
او دانشمندی شافعی مذهب بود، اما از جهت عقیده به عقاید شیعه بسیار نزدیک و متمایل بود؛ به طوری که در پاسخ شعر یکی از علما به اسم «ابن السلامه» درباره آب زمزم و شرافت علی بن ابی طالب (علیه السلام) چنین سروده است:
وصل المشرف من امام مرتضی نور الشریعه ذی الکمال الواضح ... و ذکرت انک قد نظرت فلم تجد غیر الدعاء المستجاب الصالح
او جرعه من ماء زمزم حبذا ما قد وجدت و سلت فیه بمازج ... اما الدعاه فلست ابغی غیره ما کنت قط الی سواه بطامح
 

على بن محمد بن عباس ابو حیّان توحیدى (310 یا 320 ـ 400 ق) از علماى معتزلى اهل سنت به شمار مى رود که گرایش هایى به فلسفه و صوفیگرى داشت. او به شدت تحت تاثیر اندیشه هاى جاحظ معتزلى قرار داشت و بر سبک و مسلک وى به تصنیف کتاب پرداخت. ابو حیّان با شیعیان و عقاید شیعه به شدت عناد و دشمنى داشت؛ او  بر ضد شیعه و بزرگان آن حدیث جعل می کرد. ماجراى جعل حدیث او توسط علامه امینى در کتاب «الوضّاعین و احادیثهم» نقد و بررسى شده است. احادیث وى در کتاب «الامتاع و الموانسه» موجود است. ابو حیّان فتواهاى عجیبى هم صادر مى کرد که خلاف قرآن و نصوص صریح نبوى بود. نقل است که توحیدى در اواخر عمرش بسیارى از نوشته هایش را قبل از منتشرکردنِ آنها به دلیل نداشتن محتواى قابل اعتنا سوزانده و از بین برده است.

صدرالدين محمد بن ابراهيم شيرازى معروف به «ملاصدرا» در سال 979 ق در شيراز متولد شد و در سال 1050 در بصره وفات يافت. تحصيلات ابتدايى اش را در شيراز و تكميل معلوماتش را در اصفهان نزد شيخ بهايى و ميرداماد به پايان برد و سپس مدتی در كهك به تصفيه نفس و تاليف پرداخته، بعد از آن تا پايان عمر در شیراز به تدريس پرداخت. از وی حدود 50 كتاب و رساله و ... به جا مانده که بزرگ ترين كتاب او «اسفار» است.

ناصر الدین ابوسعید عبد الله بن عمر بن محمد بن على بیضاوى شیرازى شافعى (م 685 ق) یکى از مفسران و متکلمان برجسته اهل سنت بود که به دلیل نوشتن تفسیر انوار التنزیل شهرت فراوان یافته است. او در بیضاى شیراز دیده به جهان گشود، در همانجا رشد یافت و سپس به منطقه آذربایجان مهاجرت کرده و در تبریز دیده از جهان فروبست. او قاضى القضات منطقه شیراز و در عین حال به عنوان دانشمند برجسته آذربایجان نیز شناخته مى شد و در همانجا کرسى درس و استادى خود را دایر کرد و او را استاد بزرگ آذربایجان و علامه آن دیار لقب دادند. نامى از اساتید بیضاوى در کتاب‌های تراجم و تاریخ به میان نیامده است؛ اما از شاگردان او مى توان به قطب الدین شیرازى و فخر الدین احمد جاربردى اشاره کرد. او در مذهب فقهى پیرو فقه شافعى بود و در عقاید خود به مسلک اشعرى گرایش و پایبندى داشت.