در بحث «صيد و ذباحه» حيوانات دو قسم اند: اول: حيواناتى كه ذاتاً ناپاك هستند و به هيچ وسيله اى نمى توان آنها را پاك نمود، مانند سگ و خوك. دوم: حيواناتى كه ذاتاً پاكند، مانند همه حيوانات غير از سگ و خوک. قسم دوم اگر بدون تزكيه شرعى بميرد هم نجس است و هم حرام، و اگر تزكيه شود پاك است؛ ولى گوشت آن در صورتى حلال است كه از حيوانات درنده و وحشى نباشد. از نظر شيعه اصل اولى در حيواناتى كه خون جهنده دارند اين است كه با مردن نجس شده و خوردن گوشت شان حرام مي شود.

صاحب کتاب العقد الفرید مى گوید: یهود گوشت شتر نحر شده را نمی خورد، و شیعه نیز چنین است. این ادعا تهمتی است که گوینده آن وقیح، بی شرم وگزافه گو است. کاش مى دانستیم گناه یا کرامت شتر چیست که حکمش از حیوانات حلال گوشت خارج شده است؟! ما شیعیان که از اینها بى خبریم. سخن نهایى در این معضل را کشتارگاه ها ، قصّابی ها و فروشگاه ها و مغازه هاى شیعیان در سراسر جهان مى زنند که نه تنها آن را حرام نمی دانند بلکه به آن رغبت هم دارند.

این آیات درباره ابوسفیان نازل شده که هر روز دو شتر بزرگ نحر مى کرد و خود و اطرافیانش از آن استفاده مى نمودند، اما  یتیمى که از او تقاضاى کمک کرد را با عصا دور کرد.

معانی مختلفی برای آن بین شده، از جمله: قربانی کردن شتر، یا رو به قبله ایستادن به هنگام نماز و یا اینکه بلند کردن دست ها به هنگام تکبیر و در احادیث به  معنای اخیر اشاره شده است.

زمخشرى از اصمعى نقل مى كند كه: عربی بیابانی با شنیدن آیه «وفي السماء رزقكم وما توعدون»، برخاست و شترى را كه با خود داشت نحر كرد و گوشت آن را در ميان نيازمندان تقسيم نمود، شمشير و كمانش را نيز شكست و كنار انداخت و رفت. بار دیگر با شنیدن آیه «فورب السماء والأرض إنه لحق»، صيحه اى زد و گفت: «... چه كسى خداوند جليل را به خشم آورده كه اين گونه سوگند ياد مى كند، آيا سخن او را باور نكردند كه ناچار از قسم شده!». اين جمله را سه بار تكرار كرد و بر زمين افتاد و از دنیا رفت!