اقامه معجزه از سوی انبیاء،‏ به معناى انجام يك محال عقلى‏ نيست زيرا محال عقلى به حكم عقل غير ممكن است. مثل اين كه پيامبرى بخواهد در آن واحد چيزى موجود باشد و موجود نباشد و يا صخره عظيمى را در پوست يك تخم مرغ جا دهد بى آن كه صخره كوچك شود يا تخم مرغ بزرگ گردد. بنابراين محالات عقلى نه در بحث اعجاز و نه در هيچ بحث ديگرى قابل طرح نيست.
آنچه قابل طرح است، محال عادى مى باشد و معجزه فقط خرق يك‏ محال عادى‏ است. يعنى طبق روال معمولى قانون علت و معلول چنين چيزى با اسباب و شرايط معمولى و با نيروى انسانى قابل تحقق نمى باشد ولى هيچ مانعى ندارد كه با نيروى الهى و علّت فوق طبیعی یا علّت ناشناخته طبیعی حاصل گردد.

روایات بسیارى از پیامبر(ص) توسط بزرگان حدیث، از اهل سنت نقل شده که جمع بین دو نماز را در حضر و در حالت اختیار جایز مى داند و در صحاح و سنن و مسانید گرد آمده است. از جمله: ابن عباس نقل مى کند که: «رسول خدا(ص) ظهر و عصر را با هم، و مغرب و عشاء را با هم خواند، بدون حالت خوف و سفر. هم چنین ابن عباس روایت می کند: «پیامبر(ص) نماز ظهر و عصر را در مدینه، بدون خوف و سفر با هم می خواند».

انسان در مسیر کمال و سیر الی الله، راهى پر فراز و نشیب و طولانى را مى پیماید و بدون رهبرى یک پیشواى معصوم نمى تواند به مقصد برسد. انسان  با وجود نیروى عقل، وجدانى قوى و کتاب آسمانی، باز ممکن است در تشخیص راه گرفتار اشتباه شود؛ لذا وجود یک پیشواى معصوم، خطر انحراف و گمراهى را تا حدّ زیادى تقلیل مى دهد. پس وجود امام(ع)، مکمل هدف آفرینش انسان است و خداوند حکیم، هر آنچه که براى وصال انسان به هدف آفرینش لازم است در اختیار او قرار داده است.

در منابع معروف اهل تسنن مانند صحیح بخارى و صحیح مسلم، و...، حدود سى روایت درباره جمع بین نماز ظهر و عصر یا مغرب و عشاء، نقل شده که در آن ها حضرت رسول(ص) در حالى که در شهر بودند و هیچ خوف و ضرورتى نیز وجود نداشت جمع بین دو نماز کردند. همانند روایتی که احمد بن حنبل در مسندش از ابن عباس نقل مى کند که گفت: رسول خدا(ص) در مدینه مقیم بود و مسافر نبود، با این حال هم نماز ظهر و عصر، و نماز مغرب و عشاء را با هم خواندند.

رسول خدا(ص) و اصحابش حتّی با تحمّل گرما و رنج بر زمین سجده مى کردند؛ تا اینکه خداوند براى رفع حرج اجازه داد در صورت وجود عذر یا ضرورت بر جامه سجده کنند. انس بن مالک گوید: «هرگاه با پیامبر(ص) نماز مى خواندیم و یکى از ما نمى توانست پیشانى بر زمین بگذارد، لباس خود را پهن کرده، بر آن سجده مى کرد». این روایت تصریح دارد که آنان در حال ضرورت چنین مى کردند، پس قرینه مى شود بر اینکه این روایت هاى مطلق هم در موارد ضرورت مقید می شوند.