«فدك» از دهكده‌هاى آباد خيبر بود كه با شكست يهوديان به پيامبر داده شد و با نزول آيه «فيىء» اين زمين از طرف پيغمبر(ص) به فاطمه(س) بخشيده شد؛ ولى بعد از پيامبر(ص)، خليفه وقت آن را مصادره كرد و از ذواليد كه فاطمه(س) بود مطالبه شاهد و بينه كرد. اين قضيه مورد اتفاق بسيارى از مورخان و مفسران شيعه و اهل سنت است. در دوران‌هاى بعد، هر يك از خلفا كه مى‌خواستند تمايلى به اهل بيت(ع) نشان دهند فدك را باز مى‌گرداندند؛ اما پس از مدتي دوباره آن را تصرف مي كردند! و اين عمل بارها در زمان خلفاى بنى اميه و بنى عباس تكرار شد.

گزارش های تاریخی به نمونه هایی از برخورد امام حسین(ع) با معاویه اشاره دارد، از جمله: 1- وقتی معاویه ماجرای کشتن «حُجر بن عدى» و یارانش را تهدیدگونه به اطلاع امام رساند، امام(ع) او را به خاطر این کار و دیگر دشمنی های او با امام علی(ع) و بنی هاشم ملامت کرد. 2- امام(ع) در پاسخ نامه معاویه که ایشان را به گمان خود نصحیت و تهدید کرده بود، با شجاعت از خلاف ها و بدعت های معاویه انتقاد کرده و حکومت او را بالاترین فتنه نامیدند. 3- امام کاروان اموال معاویه را که از یمن به طرف شام می رفت مصادره کرد.

غزوه بدر در ابتدا برای مصادره اموال دشمنان اسلام و ضربه به قدرت اقتصادى آنان صورت گرفت؛ اما کفار پس از آگاهی از این تصمیم از مکه کمک طلبیدند که حدود 950 مرد جنگى به فرماندهی ابوجهل خود را به بدر رساندند و با پیامبر(ص) و 313 نفر یاران او رو به رو شدند. روحیه بالای مسلمین و رشادت های علی(ع) و حمزه و امدادهای غیبی خداوند، شکست سختی به دشمن تحمیل کرد؛ بطوری که هفتاد نفر از سپاه دشمن از جمله ابوجهل کشته و هفتاد نفر نیز اسیر شدند.

قبل از جنگ بدر، سران قریش اخطار دادند که  همه افراد ساکن مکّه باید براى نبرد با مسلمانان حرکت کنند و هر کس مخالفت کند خانه او ویران و اموالش مصادره مى شود.عده اى که ظاهراً اسلام آورده بودند، ولى به خاطر علاقه شدید به خانه و اموال خود حاضر به مهاجرت نشده بودند با بت پرستان به سوى جنگ حرکت کردند، و سرانجام در این میدان کشته شدند. آيه فوق نازل گرديد و سرنوشت شوم آنها را شرح داد.