معصومين(ع) در دوران زندگی، کمترين خدمت مردم را با برترين سپاس عملی پاسخ مي دادند، مانند عمل امام حسین(ع) در آزاد کردن کنيزي که به ایشان، شاخه گلی هدیه داد و یا محبت ها و سپاس های فوق العاده پيامبر(ص) به نسبت به «شيماء» خواهر رضاعى شان، و «ثویبه» که مدت کوتاهی دایه ایشان بود. اين موارد جلوه های اندکی از سپاس عملی در زندگی معصومين(ع) است.

امام حسین(ع) در روز عاشورا خطاب به دشمن فرمود: «شما پس از من چندان باقى نخواهيد ماند، مگر به مقدار سواركارى كه بر مركب خود سوار شود. روزگار چون سنگ آسيا بر شما بگردد و شما را به كيفر كردارتان برساند. اين پيشگويى از آينده را پدرم از جدّم پيامبر خدا(ص) به من خبر داده است».

این آیه درباره جمعی از طایفه  بنی اسد نازل شد که بعد از آنکه اسلام آوردند به پیامبرگفتند: بقیه طوایف با تو می جنگند ولی ما و فرزندان ما با تو نمی جنگیم و از این طریق می خواستند بر پیامبر منت بگذارند.
 

در یکى از سال ها که مردم مدینه گرفتار خشکسالى بودند کاروانى که مواد غذائى همراه داشت در روز جمعه به مدینه آمد. پیامبر(ص) در آن هنگام مشغول خطبه نماز جمعه بود. مردم خطبه را رها کرده و به سوى بازار شتافتند و تنها دوازده مرد و یک زن در مسجد باقى ماندند. آيه نازل شد و آنها را سخت مذمت كرد.

اهل مکّه به پیامبر(ص) گفتند: اگر با خدا ارتباط دارى آیا پروردگار، تو را از گرانى و ارزانى اجناس در آینده با خبرنمی کند تا آنچه به سود و منفعت است تهیه کنى و یا از خشکسالى، و یا پر آبى مناطق مختلف با خبرنمى سازد تا به سرزمین هاى پر برکت کوچ کنى؟ آیه فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت.