ایشان به مسئله مرگ و عوارض سخت پایان زندگی اشاره كرده و آن را در 4 مرحله خلاصه مى كند: 1- تحليل رفتن قوا و آشكار شدن انواع بيماريها، كه گام اوّل به سوى مرگ است. 2- مراجعه مکرر به اطبا و بى تأثير بودن آن. 3- مرحله يأس از سلامتی و انتظار پايان عمر. 4- زمانی كه در شرف ترک دنيا و دوستان است، عارضه اى گلوگيرش می شود كه فهم و دركش را از کار می اندازد و او در حيرت و سرگردانى فرو می رود، در این حال به فکر وصیت و سخنان لازم می افتد ولی چه سود که دیگر زبانش از کار افتاده است.

همواره از درون ما پیام های گوناگون و ناشناخته ای به ما مى‌رسد كه سرچشمه آنها را فطرت يا نهاد می نامیم. این پیام ها به شکل مرموزی خطوط اصلى را بر سر دو راهى‌ها به ما نشان مى‌دهند. ايمان به زندگى پس از مرگ از جمله همين الهامات فطرى است و عقيده به زندگى جاويدان در سراى ديگر يك نوع احساس عمومى در وجود همه انسانهاست که از طريق الهام و درك درونى در نهاد همه ما وجود دارد.

برخی از مردم از مواجهه با واقعیت «مرگ» هراس داشته و بهترین شیوه را فراموشی مرگ می دانند؛ در حالی که انسان های بسیاری بر آستانش زانو زده و سر تسلیم در برابرش فرود آوردند. امیرالمومنین علی(ع) در این رابطه می فرماید: «چگونه از چيزى غافل مى‌شويد كه او از شما غافل نخواهد بود، و طمع در چيزى مى‌كنيد كه هيچ گاه شما را مهلت نمى‌دهد». پس بهتر است با شجاعت و واقع بينى به بررسى دقيق واقعیت مرگ بپردازيم.

دو گروه از مرگ مى‌ترسند، گروه اول كسانی كه آن را به معنى نيستى و فناى مطلق تفسير مى‌كنند؛ و گروه دوم كسانی كه نامه اعمالشان سياه و تاريك است. داستان آب حیات و اکسیر جوانی، نشان از وحشت آدمی از مرگ و عشق به ادامه حیات و فرار از پایان زندگی دارد؛ آری افراد ممتازی هم هستند که به هيچ وجه از مرگ وحشت نداشته و حتى با آغوش باز از مرگ استقبال می کنند، اما تعداد آنها اندک است.