بدعت اضافه کردن چیزی در دین یا کاستن از آن است. اما آیا موضوعی مثل عزاداری به عنوان امری فطری و منطبق بر روحیه بشری که دارای شواهد قرآنی(همچون سوگواری یعقوب در جدایی از یوسف) و روایی فراوانی است و نمونه های بی شماری - حتی به نقل از بسیاری از منابع اهل سنت - در سیره پیامبر اکرم(ص)، اهل بیت(ع)، همسران پیامبر، خلفای راشدین، صحابه، تابعین و علما و فقهای ادوار مختلف فریقین دارد، می تواند امری خارج از دین باشد؟!
آیا می توان انکار کرد که رسول خدا(ص) خود هنگام شهادت عموی شان حمزه گریستند و دیگران را نیز به این کار ترغیب کردند؟ آیا می توان این واقعه تاریخی را رد کرد که خلیفه اول و مردم مکه و مدینه هنگام رحلت پیامبر به سوگواری و عزاداری پرداختند؟ بی گمان چنین نیست. احتمالا از همین روست که حتی در میان فقهای اهل سنت نیز هیچ کس فتوا به تحریم اصل گریه کردن در رثای مرگ عزیزان و اطرافیان نداده اند و همه آنها تحت شرایطی آن را مجاز شمرده اند و فقط مالکیه و حنفیه، بر اين باورند كه گریه با صدا و شیون با صوت، اشکال دارد.

استحباب تکتف (گرفتن دست چپ با دست راست)، در بین فقهاى اهل سنت مشهور است، و تنها مالکیّه برخلاف آنان، مى گویند: مستحب است در نماز واجب، دست ها را آویخته دارد. اما مشهور از شیعه امامیه، تکتف را حرام دانسته و نماز را در آن حال باطل دانسته و فقط گروه اندکى معتقد به کراهت آن هستند. با این حال اهل سنت هیچ دلیل قانع کننده ای بر جواز آن در نماز ندارند، تا چه رسد به استحباب؛ بلکه مى توان گفت تمام دلایل بر خلاف آنان است.

اهل سنت با استناد به برخی روایات، آیه غنیمت و قیاس، متفقند که در رکاز (گنجینه طلا و نقره) خمس است و در معادن اختلاف دارند و حنفیه و مالکیه به وجوب خمس قائل اند و شافعیه و حنبلى ها به یک چهلم. حنفى ها در وجوب خمس در معادن، به قرآن و سنت و قیاس استدلال کرده اند. از مجموع روایات اهل سنت برمى آید که خمس در چهار مورد واجب است: گنجینه طلا و نقره، گنج، معدن، جواهرات دفن شده. ابن عباس در این رابطه روایت کرده: پیامبر(ص) فرمود: «در رکاز خمس است».

فقیهان اسلام، اتفاق نظر دارند که شکسته خواندن نماز چهار رکعتى، مشروع و قانونى است، هر چند همراه با خوف و ترس نباشد، ولى سخن در اینجاست که آیا شکسته خواندن واجب است یا سنّت مؤکد، یا نوعى ترخیص و تسهیل؟ فقیهان مذهب امامیه و حنفیه بر مبنای آیات و روایات و سیره پیامبر(ص) معتقدند که شکسته خواندن واجب است، در حالى که فقیهان مالکى آن را سنّت مى دانند و فقهاى شافعیه و حنابله معتقدند که شکسته خواندن، نوعى ترخیص و تسهیل است.

تمام بخش هاى اذان مورد اتفاق مذهب پنج گانه است؛ غیر از«حى على خیرالعمل» که فقط شیعه می گوید. البته مذاهب در تکرار برخی از عبارات اذان با یک دیگر اختلاف دارند.