کُمَیل بن زیاد نخعی کوفی از یاران امام على و امام حسن(ع) است. وی از پیش گامان شورش کوفیان علیه عثمان بود و در جنگ صِفّین نیز، شرکت کرد، و از طرف امام على(ع) فرماندار هیت شد اما عملکرد ضعیفی داشت. او سخنان زیبایی از جمله دعای کمیل را از امام علی(ع) نقل کرده.  و در سال 82 هجرى به دست حَجّاج به شهادت رسید.

ولید بن عقبه برادر مادری عثمان است که در روز فتح مکّه مسلمان شد. آیه «ان جاءکم فاسق بنباء...» درباره او نازل شد. وی زیاد مى گسارى مى کرد و مشهور است که نماز صبح را در حال مستی چهار رکعت خواند. او با انصار و امام علی(ع) دشمن بود و امام را دشنام می داد. ولید در موارد مختلفی با پیامبر(ص) مخالفت کرده که در قرآن و کلام پیامبر(ص) از او به فاسق یاد می شود.

مروان بن حَکَم، پسر عموى عثمان و شخصی مرموز، فتنه انگیز و فرصت طلب بود، او از معارف اسلامى بهره اى نداشت؛ زیرا در کودکی به خارج مدینه تبعید شده بود. عثمان بعد از خلافت، او را به مدینه بازگرداند و اکرام کرده و گرداننده اصلی کار حکومت نمود. او که در شورش علیه عثمان نقش مهمّی داشت، پس از کشته شدن او به مکّه گريخت و به یاران جمل پیوست و در جنگ صِفّین نیز نقش پر رنگی داشت. او از سوى معاویه حاکم مدینه شد و بعد از یزید به خلافت رسید و در سال 65 کشته شد.