او ابوالحسن على بن حمّاد بن عبیدالله بن حمّاد عدوى عبدى بصرى است. پدر وى حمّاد یکى از شعراى اهل بیت(ع) بوده است. على بن حماد از اساتیدی است که در سلسله اجازه ها واقع شده و از جمله مشایخ راویان و حاملین حدیث به شمار مى آید، که همین دلالت بر ثقه بودن و بزرگى و مهارت وى در علم و حدیث مى کند. او از کسانى است که در مدح اهل بیت(ع) زیاد شعر سروده و خوب هم سروده است. شعر او زبان حجّت ها و برهان ها و بیانى استوار بر مذهب علوى وى است. او در اوایل قرن چهارم متولّد و در اواخر آن وفات نموده است.

عبدى درباره امیرالمؤمنین(ع) چنین سروده: «لعمرک یا فتى یوم الغدیر**لأنت المرء أولى بالامور...»؛ (سوگند به جان تو اى جوانمرد روز غدیر! تو مردى هستى که در همه امور نسبت به دیگران اولویت دارى و...) . در این قصیده به گوشه اى از فضایل امیر المؤمنین(ع) اشاره شده؛ از جمله :اخوّت بین پیامبر(ص) وعلی(ع)، داستان مباهله، حدیث جوشیدن چشمه، بی توجهی به دنیا و حدیث: یا دنیا غُرّی غیری، حدیث ازدواج زهراى صدّیقه و اینکه محبّت آل محمّد(ع) پاداش رسالت آن حضرت است و... .

عبدى درباره غدیر چنین سروده: لعمرک یا فتى یوم الغدیر**لأنت المرء أولى بالامور...؛ سوگند به جان تو اى جوانمرد روز غدیر! تو مردى هستى که در همه امور نسبت به دیگران اولویت دارى و... . در قصیده دیگری درباره غدیر چنین سروده: یوم الغدیر لأشرف الأیام**وأجلّها قدراعلى الإسلام...؛ روز غدیر با شرافت ترین روزها و داراى منزلتى عظیم در اسلام است...، پیامبر در غدیر خمّ در حالى که دست وصى را بلند کرده بود به مردم فرمود: هر کس من مولاى اویم، پس این مولاى اوست و این به واسطه وحى از جانب خداوند است... .