شیخ احمد بن فضل بن محمّد بن باکثیر مکّى شافعى، از ادیبان و فاضلان تواناى حجاز بود. وى علاوه بر فضل و ادب، از مرتبتى بلند و برترىِ آشکارى برخوردار بود و در دانشهاى فلکى و علم الآفاق و زایجه نیز دست داشت و کتاب«حسن المآل فی مناقب الآل» از آثار اوست. او در سال 1013 درگذشت.

موفّق بن احمد بن محمّد مکّى، خطیب خوارزم، و استاد ناصر بن عبدالله مغربى، در سال 484 چشم به جهان گشود. وى دانش عربى را از زمخشرى فرا گرفت. او مردى ادیب و فاضل بود که با فقه و ادب، آشنا بود. خوارزمى مصنّفات محمّد بن حسن را از عمر بن محمّد بن احمد نسفى روایت کرده است. وى در سال 568 در گذشت.

نظام الدین محمّد بن قاضى القضاة اسحاق بن مظهر اصفهانى از بزرگان اُدباى شیعه، در فنون و فضایل بى نظیر و در عراق قاضى القضاة بود. شرح حال وى در «مجالس المؤمنین» و«تاریخ آداب اللغة» آمده. او در سال 678 وفات کرده است .

شیخ شمس الدین محفوظ بن وشاح بن محمّد أبومحمّد حلّى اسدى یکى از فقهاى بزرگ بود و در بلنداى علم و ادب قرار داشت. او زعیم دین، مرجع مردم در فتوا و حلّ مشکلات، پناهگاه بیچارگان، فیصله دهنده شکایات، از مشایخ اجازه و روایت کننده از شیخ نجم الدین محقّق حلّى بود .وفات او بین سالهای 680 تا 690 است.

بهاء الدین ابوالحسن على بن فخر الدین عیسى بن ابوالفتح إربلى از افراد نادر و از بزرگان علما در زمینه شعر وادب بشمار مى رود. قرن هفتم با علم و شعر و ادب وى نورانى شد. او در فقه و حدیث و مذهب نیز سرآمد دوران بوده است. کتاب ارزشمند وى «کشف الغمّة» بهترین کتابى است که در تاریخ ائمّه و بر شمردن فضایل آنها و دفاع از آنها و دعوت به سوى آنها نگاشته شده است.

ابوتمّام حبیب بن اوس، بگفته جاحظ از بزرگان امامیه و در علوم ادبی بی نظیر و مرجعى براى کسب فضیلت و کمال بوده است. وى نشانه اى در  ثبت و ضبط حقایق بوده حتی بحتری گفته: من پیرو و گیرنده مطالب از او هستم. عمارة بن عقیل می گوید: اوشاعرترین مردم است، وى درباره اهل بیت(ع) اشعار زیادى دارد ولیکن به دلائلی در دیوانش چاپ نشده و درباره تاریخ ولادت و وفات وی نیز اختلافات زیادی است.

قطب الدین ابوالحسین سعد بن هبة الله بن حسن بن عیسى راوندى، از رهبران مذهب، بزرگى از بزرگان شیعه، در فقه و حدیث یگانه دوران، و در علم و ادب بى نظیر بوده است. فضایل فراوانش در حدّى است که نمى توان جایگاه و مکانت وى را درک کرد. از جمله تألیفاتش: قصص الأنبیاء، آیات الأحکام، فقه القرآن، الآیات المشکلة می باشد .وى سال 573  وفات کرد.

مجد الدین ابو عبدالله محمّد بن منصور بن جمیل جبایى ـ و «جبى» نیز گفته مى شود ـ معروف به ابن جمیل فزارى . وى نویسنده اى شاعر، و ادیبى ماهر است که در نحو و لغت و ادب و سرودن شعر گامهاى وسیعى برداشته و در کتابهایى که پیرامون ادیبان نگاشته شده صفحات درخشانى را به خود اختصاص داده، و در طبقات نحوى ها نام و یادى ماندنى از خود به یادگار گذاشته است.

ابوالمحاسن یوسف بن اسماعیل بن على بن احمد بن حسین بن ابراهیم ، معروف به شوّاء و ملقّب به شهاب الدین کوفى حلبى است. وى از بزرگان شعر و ادب و داراى فضائل بسیارى است، همچنین داراى عقیده اى محکم و طبع شعرى روان با قافیه هایى ناب و ساختارى محکم مى باشد .

طوى ابو محمّد منصور بالله امام حسن بن محمّد بن احمد بن یحیى بن یحیى بن یحیى الهادى الى الحقّ ، یمنى است. او از پیشوایان زیدیّه در یمن و از بزرگان درجه اوّل آن دیار بوده و در علم حدیث و فنونِ آن بسیار ماهر و در ادب و شعر گامهاى وسیعى برداشته است، همچنین در علم عروض قوّت فراوان، و در مناظره ید طولایى داشت . وى در سال (569) متولّد شد، و در ماه محرّم سال (670) در شهر «رغافه» از شهرهاى «صعده» وفات نمود .