عبدالله بن عبّاس، ابوسعيد خدرى، انس بن مالک، ابوالحمراء، ابوهریره و حارث اَعوَر همْدانى، از صحابه بزرگ پيامبر(ص) هستند که حديث تشبيه را نقل کرده اند.
حديث«نور» را از صحابه، امام على و حسين(ع)، سلمان فارسى، ابوذر غفارى، جابر بن عبدالله، ابوهريره، انس بن مالک، و از تابعين امام سجاد(ع)، زاذان ابوعمر کندى، ابوعثمان نهدى، سالم بن ابى جعد اشجعى، ابوالزبير محمّد بن مسلم اسدى و عکرمة بن عبدالله بربرى، نقل کرده اند.
مخالفت های عبدالله بن عمر با سنت پیامبر(ص) همیشه عمدى نبود و در بسیارى از موارد به دلیل عدم آگاهى او به احکام و مسائل شرعى بوده است. فتوا به حرمت پوشیدن کفش دوخته شده در احرام برای زنان، بطلان وضو با بوسه، فتواى به اینکه مرده را به خاطر گریه خانواده اش بر او عذاب مى کنند و ... نشانه عدم علم و آگاهى او به احکام شرعى است. حتی پدرش عمر در باره او می گفت: «چگونه کسى را جانشین خود سازم که نمى داند چطور باید همسرش را طلاق دهد».
با بررسی اخبار و احوال روزگار ابوبکر و عمر، چیز در خور ذکری دربارة ابوهریره به چشم نمی خورد. تنها عُمَر، در سال 21 هجری او را بر حکومت بحرین گماشت و با رسیدن سال 23 هجری او را برکنار و معزول گردانید و به جای او عثمان بن ابی العاص را به آنجا فرستاد. او به عزل ابوهریره اکتفا نکرد و ده هزار دینار را که معقتد بود او از بیت المال دزدیده، با تازیانه باز پس گرفت.
در عصر علی(ع) صدای ابوهریره رو به خفگی گذارد. اندکی مانده بود که به اوضاع اولش برگردد. لکن وی منافقانه از یاری حضرت دست شسته و جانب دشمن را گرفت. معاویه ضمن یک نقشه سیاسی او را به همراهی «نعمان بن بشیر» به نزد علی(ع) فرستاد تا قاتلان عثمان را از آن حضرت(ع) خواستار شوند. با شروع جنگ صفین، ابوهریره که به دلهره افتاده بود با سخنان خود، مردم را از یاری حضرت منع می کرد. پس از آن معاویه او را حاکم مدینه کرد و ابوهریره حاکم مدینه بود تا آنکه «جاریه سعدی» از جانب حضرت علی(ع) به مدینه آمد و او فرار کرد.
قال الصادق (عليه السلام)
من لم يأت قبر الحسين (عليه السلام) و هو يزعم انه لنا شيعة حتى يموت فليس هو لنا شيعة و ان کان من اهل الجنة فهو من ضيفان اهل الجنة
کسى که به زيارت قبر امام حسين نرود و خيال کند که شيعه ما است و با اين حال و خيال بميرد او شيعه ما نيست واگر هم از اهل بهشت باشد از ميهمانان اهل بهشت خواهد بود.
کامل الزيارات، ص 193