ابن صبّاغ مالکى از ابن خشّاب در کتاب «موالید اهل البیت(ع)» نقل کرده که گفت: «ابوالحسن على عسکرى در ماه رجب، سال 214 هـ.ق متولد شد. نسب او على هادى، فرزند محمّد جواد، فرزند على الرضا، فرزند موسى کاظم، ...، فرزند حسین بن على بن ابى طالب(ع) است. امّا کنیه اش ابوالحسن است». و القابش عبارتند از: هادى، متوکّل، ناصح، متّقى، مرتضى، فقیه، امین، طیب. و مشهورترین آن ها هادى است.
 

هندیان از قرن چهارم به بعد با اسماعیلیان آشنا شدند؛ بیشتر آنها در شرق و در پاکستان امروزى بودند. در سال 460 هـ اولین داعى اسماعیلى به گجرات آمد و به تبلیغ کیش اسماعیلى پرداخت. اسماعیلیان گجرات به بُهره ها شهرت یافتند. به خاطر پیروى امر دعوت اسماعیلى در هند از دعوت اسماعیلیه یمن، بعد از جدایى یمنى ها از فاطمیان، بهره هاى گجرات نیز طرفدار امامت طیب شدند و از داعیان مطلق یمن تبعیت کردند. دعوت اسماعیلى طیبى به خوبى در هند پیشرفت کرد و شهرهاى کامباى، سیدپور و احمدآباد را درنوردید.

بعد از قتل آمر در سال 524 هجرى، دربار قاهره اعلام کرد که آمر فرزندى ندارد و عبدالمجید پسرعموی آمر طبق نص او امام است. ولى اسماعیلیان یمن مدعى شدند که چند ماه پیش از مرگ آمر، فرزند وى به نام طیّب به دنیا آمده و او امام است. با ظهور این بحران، فاطمیان برای بار دوم به دو دسته تقسیم شدند. طیبیان از این به بعد روابط خود را با قاهره قطع کردند و مثل نزاریان مستقلاً به راه خود ادامه دادند.

بعد از قطع روابط صلیحیون یمن با فاطمیان مصر، عده اى از اسماعیلیان یمن به حافظ عبدالمجید وفادار مانده و امامت وى را پذیرفتند، ولى به خاطر طرفدارى «ملکه سیده» از امامت «طیب» اکثریت اسماعیلیانِ یمن طرفدار امامت طیب شده و طیبیان را تأسیس کردند. ملکه سیده تا زمان مرگش(532 هـ ق) با تمام توان به تبلیغ امامت طیب پرداخت. با مرگ ملکه سیده، قدرت صلیحیون نیز کاهش یافته و فقط قلعه هاى دور افتاده در دست طیبیان باقى ماند. در سال 974 هـ ق،  پایگاه اصلى داعیان مطلق طیبى از یمن به هند نقل مکان کرد.