متوكل يكى از جنايتكارترين خلفاى عباسى بود؛ در حكومت او بسیاری از علويان زندانى يا تحت تعقيب و متوارى بودند. از شكنجه و آزار طرفداران خاندان رسالت  به هیچ وجه کوتاه نمی آمد و در سال 236 ق دستور داد آرامگاه حسين(ع) و بناهاى اطراف آن را ويران کنند و از زيارت آن حضرت جلوگيرى كرد. او بزرگانى از مردم مسلمان و معتقد به اهل بيت(ع) را به شهادت رسانيد.

اوضاع سياسي اجتماعي عباسيان در عصر امام هادي(ع) ويژگي هایى دارد كه برخى از آنها عبارت است از؛ 1- زوال هيبت و عظمت خلافت که بر اثر تسلط تركان و بردگان، خليفه عملاً يك مقام تشريفاتى بود. 2- خوش گذرانى و هوسرانى درباريان و خلفاى عباسى که به شب نشينى و ميگسارى مى پرداختند. 3- گسترش ظلم و بيدادگرى و خودكامگى و غارت بيت المال. 4- گسترش نهضت هاى علوى.

اگرچه خلفاى عباسى از هر گونه اِعمال فشار به امامان دریغ نمى‏ كردند، ولى مشکلات امام عسكرى(ع)، به دو علّت، از امام جواد و امام هادی(ع) بیشتر بود: 1. در زمان ایشان شیعه به صورت یك قدرت عظیم درآمده بود که حكومت هیچ یك از عباسیان را مشروع نمى‏ دانست و معتقد بود امامت در فرزندان على(ع) و در آن زمان شخصیت ممتاز این خاندان امام عسكرى(ع) است. 2. خاندان عباسى، طبق اخبار متواتره، مى‏ دانستند مهدى موعود از نسل حضرت عسكرى(ع) خواهد بود، لذا پیوسته مراقب او بودند تا بتوانند فرزند او نابود كنند.