بخارى از ابوسعید خدرى نقل کرده: «من با مروان که حاکم مدینه بود در عید قربان یا فطر خارج شدیم، و چون به مکان نماز رسیدیم، مروان خواست پیش از اینکه نماز بخواند بالاى منبر برود و خطبه بخواند که لباس او را گرفتم؛ او مرا کنار زد و بالا رفت و پیش از نماز، خطبه خواند. به او گفتم: به خدا سوگند سنّت را تغییر دادید. گفت: «مردم پس از نماز براى شنیدن سخنان ما نمى نشینند از این رو خطبه را پیش از نماز قرار دادم». این در حالى است که سنت نبوى ما را بر خطبه خواندن بعد از نماز امر کرده است.

در عصر علی(ع) صدای ابوهریره رو به خفگی گذارد. اندکی مانده بود که به اوضاع اولش برگردد. لکن وی منافقانه از یاری حضرت دست شسته و جانب دشمن را گرفت. معاویه ضمن یک نقشه سیاسی او را به همراهی «نعمان بن بشیر» به نزد علی(ع) فرستاد تا قاتلان عثمان را از آن حضرت(ع) خواستار شوند. با شروع جنگ صفین، ابوهریره که به دلهره افتاده بود با سخنان خود، مردم را از یاری حضرت منع می کرد. پس از آن معاویه او را حاکم مدینه کرد و ابوهریره حاکم مدینه بود تا آنکه «جاریه سعدی» از جانب حضرت علی(ع) به مدینه آمد و او فرار کرد.

دو حادثه در کودکی عمر بن عبدالعزیز رخ داد: اول: روزی عمر همچون سایر کودکان حضرت علی(ع) را لعن کرد، اما از سوی استادش، با استدلالی منطقی و علمی مورد سرزنش قرار گرفت. دوم: عمر می دید که پدرش به عنوان حاکم مدینه در عین فصاحت و بلاغت در ایراد خطبه جمعه، وقتی به لعن حضرت علی(ع) می رسید، زبانش مقداری لکنت پیدا می کرد. وقتی علت را از پدرش پرسید، او به فضائل امام علی(ع) اعتراف کرد. این حوادث باعث شد عمر با خود عهد کند اگر روزی به قدرت رسید این بدعت را از میان بردارد و همین کار را نیز کرد.