اینکه آدمی مشمول شفاعت و درک ثواب عزاداری امام حسین(ع) باشد، شرایط و ضوابطی دارد که مهم ترین آنها رعایت «تقوای الهی» است. یعنی حدود الهی را که چیزی جز «انجام واجبات و ترک محرمات» نیست، رعایت کند. هیچ عمل مستحبی ولو دارای ثواب زیاد، نمی تواند خسران ترک واجب یا ارتکاب حرام را جبران کند؛ به خصوص اگر در این بین «حق الناس» ضایع شود.
اصولا ثواب هاى‏ عظيم و پاداش‏هاى فوق العاده ای که در احادیث برای عزاداری امام حسین(ع) بیان شده، از آن كسانى است كه عارف به حق ایشان باشند و بدانند آن حضرت براى چه هدفى قيام كرد و در چه راهى شربت شهادت نوشيد و در مسير اهداف آن بزرگوار قرار گيرند.
ضمن اینکه «مداومت» بر گناه به امید واهی جبران آن در عزاداری و امید واهی به شفاعت، بعداز مدتی ممکن است «توفیق عزاداری» را نیز از او سلب کند. بسیاری از گناهان انسان را از جاده مستقیم الهی خارج می سازند و به کوره راه های كفر و عناد با اهل بیت(ع) می کشانند.

یکی از جلوه های مظلومیت امام علی(ع) برخی انسان های معاصر حضرت بودند، گروهی نادان و بی ارداده که شایستگی همراهی چنین رهبری را نداشتند. این یکی از بزرگ تریم مظلومیت هاست که رهبری آگاه و توانا و سیاستمداری هوشیار در بین گروهی گرفتار شود که سخنان و هشدارهایش آنان را بیدار نمی کرد. گاه مى فرمود: «اى كاش معاويه شما را با لشكر خود، معاوضه مى كرد، ده نفر از شما را مى گرفت و يك نفر از شاميان را به من مى داد». براستی اين دردناكترين شكل مظلوميت است كه آن حضرت را اول مظلوم عالم گردانید.

عایشه که بعد از کشته شدن عثمان، مدام روضه مظلومیت او را می خواند و داعیه خون خواهی از او را داشت، اولین کسى بود که عثمان را سرزنش مى‏ کرد و مردم را در کشتن او به طمع انداخت، تا جایى که می گفت: نعثل را بکشید، بکشید این پیر کفتار را که هنوز پیراهن مصطفى(ص) کهنه نشده سنّت او را کهنه گردانید.