ابوجهل در سخنی به ولید بن مغیره گفت: اى وليد ما او(محمد) را در كودكى و جوانى صادق امين مى‏ناميديم، چگونه بعد از تمام عقل و كمال رشد او را كذاب و خائن بناميم؟  لذا با وجود علم به راستگویی پیامبر(ص) برای اینکه نگویند: از ترس تسلیم او شده، ایمان نیاورد و این آیه درباره او نازل شد.

پیامبر(ص) در حضور برخی سران قریش مانند ولید بن مغیره و نضر بن حارث، طبق آیه 98 سوره انبیاء، بت پرستان و آنچه غير از خدا مى پرستند را هيزم جهنم دانست، آنها بعد از مشورت با عبدالله بن زبعری که بعدا به آنها پیوسته بود، گفتند: اگر چنين است ما فرشتگان را و عزیر و عیسی بن مریم را مى ‏پرستيم. پیامبر(ص) پاسخ داد: اين بت پرستان در حقيقت شياطين را مى ‏پرستند... و آیه 57 سوره زخرف به همراه آیه 101 سوره انبیاء در پاسخ به آنها نازل شد.

انصار به پیامبر(ص) عرض کردند اگر مشکل مالى پیدا شده، اموال ما در اختیار تو قرار دارد، آیه «قُلْ لاأَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى» نازل شد. منافقان گفتند: پیامبر بر خدا افترا بسته و هدفش این است که ما را بعد از خود در برابر خویشاوندانش ذلیل کند، آیه «أم یقولون افتری...» نازل شد گروهى پشیمان شدند و آیه: «وَ هُوَ الَّذِی یَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ...» نازل گردید.

این آیه درباره عده ای که به اموال یهود نظر داشته و آنرا آرزو کردند و یا اصحاب صفه که آرزو داشتند دنیایشان رو به راه شود، نازل شده است.

این آیه درباره جمعى از یهود نازل شد که  به پیامبر(ص)  گفتند: چرا مثل موسى با خداوند سخن نمى گوئى؟ و به او نگاه نمى کنى؟ ما به تو ایمان نمى آوریم، مگر این که همین کار را انجام دهى.