قرآن مجید در بیست و نُه سوره درباره این پیامبر بزرگ، سخن گفته و نام او 43 بار در قرآن آمده است. مورخان و مفسران نوشته اند: اسم نوح(ع) «عبد الغفار» یا «عبد الملک» یا «عبد الاعلى» بوده، و از این نظر لقب «نوح» به او داده شده است که: سالیان دراز بر خویشتن یا بر قوم خود نوحه گرى مى کرد، نام پدرش «لمک» یا «لامک» بود. او عمرى بسیار طولانى داشت، و طبق صریح قرآن فقط 950 سال در میان قومش مشغول تبلیغ بود که در این مدت افراد کمی به او ایمان آوردند. او بعد از طوفان 50  یا 60 سال زندگی کرد.

جمعى از بزرگان مفسرین، از آیه: «ما فرزندان نوح را بازماندگان در زمین قرار دادیم»، چنین استفاده کرده اند که تمام نسل بشر بعد از نوح(ع) از دودمان او به وجود آمدند. امّا از بعضى! روایات و اشارات قرآنی می توان استفاده کرد که از کسانی که بر کشتی سوار شدند نیز فرزندانى در روى زمین مانده است. امام باقر(ع) می فرماید: «منظور خداوند از این آیه، این است که حق و نبوت و کتاب آسمانى و ایمان در دودمان نوح باقى ماند، ولى تمام کسانى که از فرزندان آدم در روى زمین زندگى مى کنند از اولاد نوح نیستند...».

دو نظریه درباره گستره مکانی این طوفان وجود دارد: 1- بعضی معتقدند که این طوفان عالمگیر بوده و تمام جهان را فراگرفته است. 2- در مقابل گروهی معتقدند، این طوفان تنها بخشی از زمین را در برگرفته است.

نوح درباره فرزند وظیفه سنگین ترى داشت، و آن وظیفه «اُبُوّت» علاوه بر «نُبُوّت» بود، به همین دلیل براى اداى این وظیفه در آخرین لحظه، روى فرزندش تأکید بیشتر مى کرد. به گفته بعضى از مفسران فرزند نوح(ع) در آن موقع، نه در صف کفار قرار داشت و نه در صف مؤمنان؛ کناره گیرى اش از صف کفار ایجاب مى کرد، مورد محبت بیشترى از طریق تبلیغ قرار گیرد. پسر «نوح» با صراحت با پدر مخالفت نمى کرد، گاهی در برابر او اظهار موافقت مى نمود، به همین دلیل «نوح» درباره او تقاضاى نجات از خدا کرد.