آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

عصر «غيبت كبری» داراى شرايط و خصوصياتى است؛ از جمله اينكه مسلمانان در اين عصر در ظاهر از امام خود جدا شده اند و او را نمى بينند و يا اگر ببينند او را نمى شناسند، فساد و فحشا در جامعه اسلامى و جهان گسترش مي يابد، با انواع فشارهاى سياسى و مشكلات در راه پذيرش حق و ايمان مواجهه مي شوند و با انواع شبهات در وجود امام زمان(عج) روبرو مي شوند.

عصر «غيبت كبری» زمانى است كه با انتهاى «غيبت صغری» شروع شده است. انتهايى كه توسط اعلام امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) در سال 329 هجرى قمري صورت گرفت. حضرت در نامه اى به على بن محمد سمرى از انتهاى سفارت و شروع غيبت كبری خبر دادند. عصر غيبت كبری داراى شرايط و خصوصياتى است كه به برخى از آنها اشاره مى كنيم:
1. مسلمانان در اين عصر در ظاهر از رهبر و امام خود جدا شده اند و او را نمى بينند و يا اگر مى بينند او را نمى شناسند و اين حكم كلى براى عموم شيعيان است، گر چه ممكن است برخى به جهت مصالحى مشرف به لقاى حضرت شوند.
2. گسترش ظلم و ستم در روى زمين نيز از ويژگى هاى عصر غيبت كبری است و با اين ويژگى بين اين زمان و عصر حكومت اسلامى در زمان حيات پيامبر اكرم(صلى الله عليه و آله) تمييز داده مى شود.
3. تاكيد الهى بر امتحان امت اسلامى در عصر غيبت كبری؛ زيرا در اين عصر مردم با مشكلات بيشترى رو به رو خواهند بود از قبيل:
الف: گسترش فساد و فحشا در جامعه اسلامى و جهان.
ب: انواع فشارهاى سياسى و مشكلات كه در راه پذيرش حق و ايمان است.
ج: مواجهه انسان با انواع شبهات در وجود امام زمان(عجل الله تعالی فرجه).
در نتيجه مشاهده مى كنيم كه امامان معصوم(عليهم السلام) تأكيد فراوانى بر اين موضوع مهم داشته اند. همان گونه كه از حضرت موسى بن جعفر(عليهما السلام) روايت شده كه فرمود: «إِذَا فُقِدَ الْخَامِسُ‏ مِنْ‏ وُلْدِ السَّابِعِ‏ فَاللَّهَ اللَّهَ فِي أَدْيَانِكُمْ‏ لَا يُزِيلُكُمْ عَنْهَا أَحَدٌ يَا بُنَيَّ! إِنَّهُ لَا بُدَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ مِنْ غَيْبَةٍ حَتَّى يَرْجِعَ عَنْ هَذَا الْأَمْرِ مَنْ كَانَ يَقُولُ بِهِ إِنَّمَا هِيَ مِحْنَةٌ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ امْتَحَنَ بِهَا خَلْقَهُ ... »(1)؛ (هر گاه پنجمين از اولاد هفتمين مفقود شد، پس خدا را، خدا را در اديانتان مواظب باشيد كه معتقدات شما را زايل نكنند. اى فرزندم! به طور حتم براى صاحب اين امر، غيبتى است به حدى كه معتقدان به آن از اين امر رجوع مى كنند و اين محنتى است كه خداوند به واسطه آن خلقش را امتحان مى كند ...).(2)