آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

در سوره «هود» به ماجرای حضرت شعیب(ع) در مقابل سرسختی قوم مشرک او و تهدیدات آنها اشاره شده است. ايشان براى دست زدن به اصلاحات همه جانبه در اجتماع فاسد آن زمان بر سه اصل تكيه نموده اند: نخست فراهم شدن مقدّمات از سوى پروردگار، سپس داشتن اراده نيرومند براى شروع به كار و سپس دارا بودن انگيزه ‏اى صحيح و سازنده. بدیهی است انجام اصلاحات مذکور جز با داشتن ایمان به خدا و توکّل بر ذات پاک او میسر نخواهد شد.

حضرت شعيب(عليه السلام) مدّتى بعد از هود(علیه السلام) و كمى قبل از موسى(علیه السلام) مى ‏زيسته است. او در مقابل سرسختى قوم مشرك و بت ‏پرست و تهديدات آنها مى ‏گويد: «اِنْ اُرِيدُ اِلَّا الْاِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَ مَا تَوْفِيقِي اِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ اِلَيْهِ اُنِيبُ»(1)؛ (من [با اين برنامه‏ هاى الهى] چيزى جز اصلاح تا آنجا كه در قدرت دارم، نمى‏ خواهم و توفيق من تنها از خداست، فقط بر او توكّل كرده ‏ام و به سوى او بازمى‏ گردم). آرى من با داشتن ايمان به خدا و توكّل بر ذات پاك او از چيزى نمى‏ ترسم و با قدرت راه خود را ادامه مى‏ دهم. قابل توجّه اينكه شعيب(عليه السلام) براى دست زدن به اصلاحات همه جانبه در اجتماعِ فاسد آن زمان بر سه اصل تكيه مى‏ كند: نخست فراهم شدن مقدّمات از سوى پروردگار كه با كلمه «توفيق» به آن اشاره شده، سپس داشتن اراده نيرومند براى شروع به كار كه با «توكّل» به پروردگار حاصل مى‏ شود و سپس دارا بودن انگيزه ‏اى صحيح و سازنده كه با «اِلَيهِ اُنِيبُ»؛ (به سوى او باز مى‏ گردم [و همه كارهايم براى خداست]) به آن اشاره مى‏ كند.(2)