آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«ابن زهره» از قدماى فقهاى شيعه مى گويد: «انجام هر كار زشتى و ترك هر واجبى كه حدّ شرعى خاصّى ندارد، يا حدّ شرعى دارد ولى شرايط آن جمع نيست، تعزير دارد». همچنین «ابن ادريس» از فقهاى عاليقدرِ پس از عصر شيخ طوسى، مى گويد: «تعزير نوعى تأديب است كه خداى سبحان آن را براى جلوگيرى گنهكار از تكرار گناه، و ديگران از آلوده شدن به آن، وضع كرده است، و تمام كسانى كه واجبى را ترك مى كنند، يا مرتكب حرامى مى شوند كه حدّ شرعى ندارد، مستوجب تعزير هستند».

ابن زهره(1) از قدماى فقهاى شيعه مى گويد: «التَّعْزِيرُ يَجِبُ بِفِعْلِ الْقَبِيحِ أَوْ الاخلال بِالْوَاجِبِ الَّذِى لَمْ يرد الشرع بتوظيف حَدَّ عَلَيْهِ أَوْ ورد بِذَلِكَ فِيهِ وَ لَمْ تتكامل شُرُوطِ اقامته»(2)؛ (انجام هر كار زشتى و ترك هر واجبى كه حدّ شرعى خاصّى ندارد، يا حدّ شرعى دارد ولى شرايط آن جمع نيست، تعزير دارد).
ابن ادريس(3) از فقهاى عاليقدرِ پس از عصر شيخ طوسى نیز مى گويد: «وَ التَّعْزِيرُ تَأْدِيب تَعبد اللَّهُ سُبْحَانَهُ بِهِ لردع المعزر وَ غَيْرِهِ مِنَ الْمُكَلَّفِينَ وَ هُوَ مُسْتَحقُّ بِكُلِّ اخلال بِوَاجِبٍ وَ اتيان كُلَّ قَبِيحٍ لَمْ يُرِدِ الشَّرْعِ بتوظيف الْحَدِّ عَلَيْهِ»(4)؛ (تعزير نوعى تأديب است كه خداى سبحان آن را براى جلوگيرى گنهكار از تكرار گناه، و ديگران از آلوده شدن به آن، وضع كرده است، و تمام كسانى كه واجبى را ترك مى كنند، يا مرتكب حرامى مى شوند كه حدّ شرعى ندارد، مستوجب تعزير هستند).
همان گونه كه ملاحظه فرموديد اين فقيه نامدار نيز تعزير را منحصر در شلاّق نكرده، بلكه هر كارى كه باعث جلوگيرى از تكرار گناه، يا آلودگى به آن شود را تعزير مى داند.(5)