آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

وداع براي كسي است كه با ماه مبارك رمضان مأنوس بوده و اين ماه دوست او بوده است وگرنه آن كس كه با اين ماه همراه نبوده، وداع معنا ندارد. انسان از دوستش و از كسي كه مدّتي با او مأنوس بوده خداحافظي مي كند، نه از هر كسي. شخصي كه اصلاً نمي ‏داند چه وقت ماه مبارك رمضان آمد؟ و چه وقت سپري شد؟ چرا آمد؟ و چرا سپري شد؟ وداع كردن بي معناست.

وداع براي كسي است كه با ماه مبارك رمضان مأنوس بوده و اين ماه دوست او باشد؛ وگرنه آن كس كه با اين ماه نبوده، وداعي ندارد. انسان از دوستش و يا كسي كه مدّتي با او مأنوس بوده خداحافظي مي كند. كسي كه اصلاً نمي ‏داند چه وقت ماه مبارك رمضان آمد و چه وقت سپري شد، چرا آمد؟ و چرا سپري شد؟ وداعي ندارد.

امام سجاد(سلام‏ الله‌ عليه) آخر ماه مبارك رمضان كه مي شد، با سوز و گداز اين دعا را مي ‏خواند و مي فرمود: «ماه رمضان در بين ما اقامت داشت و جاي حمد و ثنا بود؛ زيرا به همراه خود رحمت آورد و رفيق بسيار خوبي براي ما بود. ما در صحبت و همراهي با او به فضايل و نعمتهايي رسيديم. دوستي بود كه به همراهش رحمت و مغفرت و بركت آورد».

رسول خدا(صلي الله عليه و آله و سلم) نيز در خطبه شعبانيّه فرمود: «قَدْ أَقْبَلَ إِلَيْكُمْ شَهْرُ اللَّهِ بِالْبَرَكَةِ وَ الرَّحْمَةِ وَ الْمَغْفِرَةِ»(1) يعني اين ماه، بركت و رحمت و مغفرت مي ‏آورد، كسي كه رفيق اين ماه بوده و باشد، بركت و رحمت و مغفرت اين ماه را هم دريافت مي كند.(2)