آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

روایاتی در منابع حدیثی شیعه و اهل سنت وجود دارد که بیانگر استدلال حضرت علی به این آیه برای اثبات حقانیت خویش است از جمله روایتی که در تفسیر صافی درباره استدلال امام به این آیه نزد ابوبکر نقل شده است. همچنین نقل شان نزول این آیه توسط خود حضرت به منزله استدلال حضرت به این آیات به حساب مى آید؛ گذشته از اینکه سایر ائمه نیز به این آیات برای اثبات ولایت حضرت علی و ولایت خود استناد می کرده اند.

فخر رازى در تفسیر خود مى گوید: «امام على(علیه السلام) که آشناتر از دیگران به تفسیر قرآن است، براى امامت خود به آیات «ولایت» استدلال نکرده است... و این موجب یقین به سقوط استدلال رافضى ها بر این آیات مى شود.»(1)
در پاسخ به این ادعا مى گوییم: اوّلا: در میان منابع شیعه و اهل سنّت مدارکى وجود دارد که نشان مى دهد امام على(علیه السلام) در ضمن احتجاج هاى خود بر حقّانیّت خویش، به این آیات نیز استناد کرده است; از آن جمله:
1 ـ کمال الدین و تمام النعمة ابن بابویه قمى.(2)
2 ـ التحصین على بن طاووس.(3)
3 ـ فرائد السمطین جوینى.(4)
همچنین صدوق(رحمه الله) نقل مى کند که حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام) در احتجاج خود با ابوبکر فرمودند: «فأنشدک بالله أَلِىَ الولایة من الله مع ولایة رسوله فی آیة زکاة الخاتم أم لک؟ قال: بل لک»(5)؛ (تو را به خدا سوگند مى دهم، آیا این ولایتى که از ناحیه خدا همراه ولایت رسول او در آیه بخشیدن انگشتر ذکر شده براى توست یا براى من؟ ابوبکر گفت: بلکه براى توست.)
ثانیاً: در جاى خود اشاره شده که از جمله ناقلین شأن نزول این آیات درباره امام على(علیه السلام)، خود حضرت(علیه السلام) است، که در حقیقت به منزله استدلال حضرت به این آیات به حساب مى آید. بلکه شخص رسول خدا(صلى الله علیه وآله)و سایر ائمه اهل بیت(علیهم السلام) نیز به این آیات بر ولایت امام على(علیه السلام) و نیز بر ولایت خودشان استدلال کرده اند.(6) و نیز خطیب خوارزمى با سند خود، احتجاج عمرو بن عاص را در نامه اش به معاویه بن ابى سفیان در مورد این آیات بر حقانیت امام على(علیه السلام) آورده است.(7).(8)