این حدیث شریف بارها از رسول خدا(ص) نقل شده است. از منابع اهل سنت، در کتاب المستدرک على الصحیحین وکتاب الصواعق المحرقة و همچنین کتاب فرائد السمطین روایاتی با این مضمون آمده است.
ابن ابی الحدید می گوید: همه مواردی که علی(ع) تظلم و دادخواهی از خلافت می کند، به دلیل دو امتیاز خویشاوندی با پیامبر(ص) و برتری بر اصحاب است نه بخاطر وجود دستور الهی. پاسخ: علی(ع) در موارد متعددی به حدیث غدیر و دستور خاص پیامبر(ص) به جانشینی خویش اشاره کرده و به گفتار رسول خدا (ص) احتجاج نموده است. نمونه ای از این روایات در مناقب خوارزمی، مستدرک حاکم و فرائد السمطین جوینی، موجود است.
حافظ حموینى در«فرائد السمطین» به سندش از سلیم بن قیس نقل کرده که گفت: على(ع) را در مسجد رسول خدا(ص) در زمان خلافت عثمان دیدم که به این حدیث استدلال نمود.
روایاتی در منابع حدیثی شیعه و اهل سنت وجود دارد که بیانگر استدلال حضرت علی به این آیه برای اثبات حقانیت خویش است از جمله روایتی که در تفسیر صافی درباره استدلال امام به این آیه نزد ابوبکر نقل شده است. همچنین نقل شان نزول این آیه توسط خود حضرت به منزله استدلال حضرت به این آیات به حساب مى آید؛ گذشته از اینکه سایر ائمه نیز به این آیات برای اثبات ولایت حضرت علی و ولایت خود استناد می کرده اند.
قالَ الرّضا عليه السّلام :
مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً يُحْيى فيهِ اَمْرُنا لَمْ يَمُتْ قَلْبُهُ يَوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوبُ.
هر کس در مجلسى بنشيند که در آن ، امر (و خطّ و مرام ما) احيا مى شود، دلش در روزى که دلها مى ميرند، نمى ميرد.
بحارالانوار، ج 44، ص 278