زید بن على بن حسین بن على بن ابى طالب(ع)؛ او یکى از کسانى است که ظلم و ستم را نمى پذیرفت، و در صف مقدّمِ علماى اهل بیت(ع) است. دانشِ ریزان، تقوا و ورعِ مثال زدنى، دلیرى، معروف، شدّتِ در جنگ، بلندى مرتبه و نپذیرفتن ظلم و ستم از جمله خصلت هاى بارز او بود. همه اینها با شرافت نبوى، مجد علوى، سیادت فاطمى، و روح حسینى مرتبط است و از آنها نشأت مى گیرد. همه شیعیان درباره او جز پاکى نمى گویند، و بر خود واجب مى دانند که اعمال او ـ مثل مبارزه مفید و قیام بزرگوارانه - را نیکو بدانند.

بعد از شهادت امام حسین(ع)، قیام هاى توابین و مختار در انتقام از واقعه عاشورا از سوى شیعیان و محبین اهل بیت برپا شد. از دل قیام مختار، کیسانیه ظهور کرد که می توان آن را سر آغاز تشکیل فرق در مذهب حقه شیعه قلمداد نمود.

در زمان قیام زید بن على عده اى از شیعیان که دیدگاه وى در باب شیخین را قبول نداشتند، او را ترک کرده و زید بن على آنها را رافضى یعنى ترک کنندگان نامید. ولى گویا از اوایل قرن دوم هجری، لفظ رافضى به خاطر انکار خلافت شیخین از طرف اهل سنت به شیعیان اطلاق گردیده است.