ابو اسماعیل اینگونه سروده: «جدّ من وزیر و پسر عموى مصطفى، على است که بسیار جنگجو و دلیر بود. نخستین کسى که نماز خواند و پروردگارش را واحد دانست و صاحب روز درخت بزرگ مغیلان(روز غدیر) آن هنگام که احمد برخاست و با صداى بلند ندا داد: «اى على تو را نسبت به خود به منزله هارون نسبت به موساى پاک و کلیم قرار دادم»...».

زید بن على بن حسین بن على بن ابى طالب(ع)؛ او یکى از کسانى است که ظلم و ستم را نمى پذیرفت، و در صف مقدّمِ علماى اهل بیت(ع) است. دانشِ ریزان، تقوا و ورعِ مثال زدنى، دلیرى، معروف، شدّتِ در جنگ، بلندى مرتبه و نپذیرفتن ظلم و ستم از جمله خصلت هاى بارز او بود. همه اینها با شرافت نبوى، مجد علوى، سیادت فاطمى، و روح حسینى مرتبط است و از آنها نشأت مى گیرد. همه شیعیان درباره او جز پاکى نمى گویند، و بر خود واجب مى دانند که اعمال او ـ مثل مبارزه مفید و قیام بزرگوارانه - را نیکو بدانند.