آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

عبيدالله بن زياد چون امام حسین (ع) و یارانش را به شهادت رساند طی نامه اى به يزيد او را از شهادت امام حسين (ع) و يارانش آگاه ساخت. هنگامى كه يزيد از مضمون نامه باخبر شد، در پاسخ نامه اى به عبيدالله نوشت و دستور داد كه سر امام حسين(ع) و يارانش را همراه با اسيران روانه شام نمايد. ابن زياد نيز سرهاى شهدا را به همراه اسيران و زنان، همچون اسيران بلاد كفر به سوى شام گسيل داشت، در حالى كه چهره هايشان را نمايان ساخت و در معرض نگاه مردم نواحى و بلاد قرار داد.

عبيدالله بن زياد چون امام حسین(عليه السلام) و یارانش را به شهادت رساند طی نامه اى به يزيد او را از شهادت امام حسين(عليه السلام) و يارانش آگاه ساخت. هنگامى كه يزيد از مضمون نامه باخبر شد، در پاسخ نامه اى به عبيدالله نوشت و دستور داد كه سر امام حسين(عليه السلام) و يارانش را همراه با اسيران روانه شام نمايد.

ابن زياد نيز سرهاى شهدا را به همراه اسيران و زنان، همچون اسيران بلاد كفر به سوى شام گسيل داشت، در حالى كه چهره هايشان را نمايان ساخت و در معرض نگاه مردم نواحى و بلاد قرار داد. (1)

مطابق نقل شيخ مفيد هنگامى كه كاروان اسيران را از كوفه كوچ مى دادند، ابن زياد دستور داد، غل و زنجيرى به گردن امام سجاد انداختند و با اين وضع او را روانه اين سفر كرد: «وَ أمَرَ بِعَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ(عليه السلام) فَغُلَّ بِغُلٍّ إِلى عُنُقِهِ». (2)

به نظر مى رسد مصائب اهل بيت(عليهم السلام) در كوفه و شام از مصيبتهاى كربلا جانسوزتر بود؛ چنان كه در ماجراى ورود اسرا به كوفه و نيز به هنگام روانه ساختن آنان به سوى شام در كتب معتبر نقل شده، زنان حريم حسينى(عليه السلام) را با چهره هاى نمايان و پوشش نامناسب ميان مردان حركت دادند و با فرزندان رسول خدا(صلى الله عليه وآله) همانند اسيران بلاد كفر رفتار نمودند.

اگر نبود كه اين ماجرا در كتابهاى معتبرى از شيخ مفيد و سيد بن طاووس و مانند آن آمده، باور كردن آن بسى دشوار بود؛ ولى اين برخوردها واقعيت دارد. از آن مردم پست و دنياپرست و بى ايمان، برخوردهايى سرزد و رنجهايى بر خاندان عصمت و طهارت وارد آمد كه جاى آن داشت آسمانها از هم متلاشى شود، چرخ گردون از حركت باز ايستد، زمين متلاشى گردد و جنّ و انس براى هميشه گريان بمانند. حوادثى كه قلب هر انسان با وجدانى را مى لرزاند و در غم و اندوهى عميق و پايان ناپذير فرو مى برد.

آيا مى توان باور كرد كه مردمى مسلمان! شاهد اين صحنه ها باشند و آرام بگيرند! چگونه كوفيان با ديدن اين صحنه ها مى توانستند آرام بخوابند و به آسودگى زندگى كنند و حتى براى لحظه اى بخندند!!

جاى آن داشت كه آنان از شرم، تا هميشه تاريخ سر به زير مى افكندند و حتى به روى يكديگر نيز نگاه نمى كردند. اف بر اين مردم بى وفا و بى ايمان! (3)