آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اعراب جاهلی بت هايى را از سنگ و چوب با دست خود مى تراشيدند و مى پرستيدند. دختران خود را با دست خود زنده به گور مى كردند. زنان و مردان به صورت برهنه مادرزاد، گرد كعبه طواف مى كردند، و آن را عبادت مى شمردند! جنگ و خون ريزى و غارت گرى به عنوان يك ارزش در جامعه آنها محسوب مى شد؛ تا آنجا كه كينه ها را پدران براى فرزندانشان به ارث مى گذاردند. زن در ميان آنها متاع بى ارزشى بود كه حتى روى آن قمار مى كردند!

قرآن مجيد در دو سوره با اين تعبير پر معنا: «وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِى ضَلاَل مُبِين»؛ (هر چند ـ عرب جاهلى معاصر پيامبر اسلام ـ پيش از آن، در گمراهى آشكارى بودند).(1) وضع آنها را روشن مى سازد.
تعبير «ضلال مبين»؛ (گمراهى آشكار) كه در اين دو آيه به عنوان سابقه قوم عرب بيان شده اشاره سربسته اى به چگونگى عصر جاهليت است كه ضلالت و گمراهى بر سراسر جامعه آنها حكم فرما بود.
گمراهى در عقايد كه به صورت شرك تجسم يافته بود و بت هايى را از سنگ و چوب با دست خود مى تراشيدند و مى پرستيدند، گمراهى در مسائل اجتماعى تا آنجا كه دختران خود را با دست خود زنده به گور مى كردند و اين امر را مايه مباهات مى دانستند، گرد كعبه زنان و مردان به صورت برهنه مادرزاد طواف مى كردند، و آن را عبادت مى شمردند! جنگ و خون ريزى و غارت گرى به عنوان يك ارزش در جامعه آنها محسوب مى شد؛ تا آنجا كه كينه ها را پدران براى فرزندانشان به ارث مى گذاردند.
زن در ميان آنها متاع بى ارزشى بود كه حتى روى آن قمار مى كردند!
بهترين ترسيم براى مفهوم «ضلال مبين» همين چيزى است كه جعفر بن ابيطالب به هنگام تشريح اوضاع عرب جاهلى در برابر نجاشى بيان كرد؛ او چنين گفت: «أیها الملک کنا قوما أهل جاهلیة  نعبد الأصنام، و نأکل المیتة، و نأتی الفواحش، و نقطع الأرحام، و نسیء الجوار، و یأکل القوی منا الضعیف... »؛ (اى پادشاه! ما قومى جاهل بوديم، بت ها را پرستش مى كرديم، گوشت مردار مى خورديم، و انواع اعمال زشت را مرتكب مى شديم، قطع رحم مى نموديم و همسايگان را به فراموشى مى سپرديم، و اقويا و نيرومندان ضعيفان را پايمال و نابود مى كردند...).(2)