آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از سنت هاي زشتِ «عربِ جاهلی» اين بود كه فرزندانِ خود را مى كشت. آنها براي اين كار قبيح خود، سه توجیه داشتند: 1. وقتی دختران يك قبيله در يكي از جنگها اسیر شدند، در همان قبیله ازدواج کردند و هنگام درخواست پدران شان براي مراجعت به قبيله خود، ترجیح دادند با شوهران و فرزندان خود باشند. این مسئله بر پدران آنها سنگین آمد لذا تصمیم گرفتند دختران را در کودکی بکشند، تا دچار این مشکل نشوند. 2. از ترس اینکه درآمد آنها کم شود و نتوانند زندگی دختران را اداره کنند آنها را می کشتند. 3. برای تقرّب به بتها عزیزترین افراد خود را قربانی بتها می کردند.

يكي از سنت هاي زشتِ «عربِ جاهلی» اين بود كه فرزندان خود را مى كشت؛ گاه پسران و گاه دخترانش را، و براى توجيه اين كارِ فوق العاده زشتى كه هيچ انسانى حاضر به انجام آن نيست، سه دليل خرافى ذكر مى كرد:

1. در يكى از جنگها دختران قبيله اى به دست قبيله ديگر اسير شد. آنها همانجا ازدواج كرده، صاحبان فرزندانى شدند، پس از آتش بس و برقرار شدن صلح، از دختران خود خواستند كه به قبيله خود بازگردند؛ امّا چون آنها ازدواج كرده و فرزندانى داشتند ترجيح دادند در همان قبيله نزد همسر و فرزندانشان بمانند. اين مسئله بر پدرانِ دختران سنگين آمد؛ زيرا هر كجا كه مى نشستند به آنها مى گفتند كه ناموستان در قبيله دشمن زندگى مى كند! آنها براى اينكه در آينده با چنين مشكلى مواجه نشوند تصميم گرفتند هر زمان خداوند به آنها دختر داد او را زنده به گور كنند. اين، يكى از توجيهات كشتن فرزندان توسّط عرب جاهلى بود.

راستى كه اين دليل، دليلى بى معنا و خرافه اى بى اساس، براى جنايتى هولناك و وحشتناك آن هم نسبت به جگرگوشه هايشان است. خداوند متعال در آيه هاي شريفه 58 و 59 سوره «نحل» به اين مطلب اشاره كرده و مى فرمايد: «وَ إِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالْأُنثَى ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدّاً وَ هُوَ كَظِيمٌ * يَتَوَارَى مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ مَا بُشِّرَ بِهِ أَيُمْسِكُهُ عَلَى هُونٍ أَمْ يَدُسُّهُ فِى التُّرَابِ أَلَا سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ»؛ (و هنگامى كه به يكى از آنها بشارت دهند دختر نصيب تو شده، صورتش [از ناراحتى] سياه و به شدّت خشمگين مى گردد * به خاطر بشارت بدى كه به او داده شده، از قوم و قبيله خود پنهان مى شود؛ [و نمى داند] آيا آن [دختر] را با قبولِ ننگ نگهدارد، يا [زنده] در خاك پنهانش كند؟! آگاه باشيد كه بد حكم مى كنند!).

2. توجيه خرافى ديگر آنها اين بود كه وقتى بچّه هاى ما زياد شوند و به خاطر درآمد كم نتوانيم آنها را اداره كنيم، با دست خود فرزندان اضافى را مى كشيم تا فكرمان راحت باشد! آيا اين سخن، سخنى خرافه و بى اساس نيست؟ آيا اين تفكر، شكّ و ترديد در رازقيّت خداوند متعال محسوب نمى شود؟ مگر هنگامى كه در شكم مادر بود خداوند روزي اش را نداد؟ مگر زمانى كه به دنيا آمد و قادر بر حفظ آب دهانش نبود خداوند از طريق پستانِ مادر، تشنگى و گرسنگى اش را برطرف نكرد؟ اكنون كه قادر بر رفع نيازهاى خود هست، خداوند نمى تواند روزى اش را بدهد؟ اين مطلب در آيه شريفه 151 سوره «انعام» آمده است. توجّه فرماييد: «وَ لَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَكُمْ مِّنْ إِمْلَاقٍ نَّحْنُ نَرْزُقُكُمْ وَ إِيَّاهُمْ»؛ (فرزندانتان را از [ترس] فقر نكشيد؛ ما شما را و آنها را روزى مى دهيم).

3. سومين دليل خرافى آنها اين بود كه: ما بايد عزيزترين عزيزانمان را فداى بت هاى خود كرده، و در برابر آنها قربانى كنيم. بدين منظور فرزندان خويش را همچون گوسفند در برابر بت سر مى بريدند. خداوند متعال به اين كار بسيار زشت و ناپسند آنها، در آيه 140 سوره «انعام» اشاره كرده است، آنجا كه مى فرمايد: «قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ قَتَلُوا أَوْلَادَهُمْ سَفَهاً بِغَيْرِ عِلْمٍ وَ حَرَّمُوا مَا رَزَقَهُمُ اللهُ افْتِرَاءً عَلَى اللهِ قَدْ ضَلُّوا وَ مَا كَانُوا مُهْتَدِينَ»؛ (به يقين كسانى كه فرزندان خود را از روى سفاهت و نادانى كشتند، گرفتار خسران شدند [زيرا] آنچه را خدا به آنها روزى داده بود، بر خود حرام كردند؛ و بر خدا افترا بستند. آنها گمراه شدند و هدايت نيافتند).

خلاصه اينكه عربِ جاهلى به دلايل خرافى، دختران و پسران خود را مى كشت و اين ننگ در تاريخ به نام آنها ثبت شده است.(1)