آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

واژه«شیعه» در لغت، به معنى پیرو، هوادار، حزب و دسته است و در اصطلاح، به پیروان حضرت امیر(ع) و اهل بیت پیامبر(ص) اطلاق مى گردد و اولین بار توسط خود پیامبر(ص) به کار رفت. از حیث سیاسی در نیمه نخست قرن اوّل، اطلاق شیعة علیّ(ع) در مقابل شیعة عثمان بود که به طرفداران عثمان گفته مى شد. این کلمه به همراه مشتقاتش هشت بار در قرآن در معانى لغویش به کار رفته است.

واژه شیعه در کتاب هاى لغت به معنى پیرو، هوادار، حزب و دسته آمده است. این کلمه به همراه مشتقاتش هشت بار در قرآن در معانى لغویش به کار رفته و خداى متعال حضرت ابراهیم خلیل را از پیروان حضرت نوح معرفى کرده و مى­ فرماید: «و انّ منْ شیعته لابراهیم، إذْ جاءَ ربّه بقلب سلیم»(1).
شیعه در اصطلاح به پیروان حضرت امیر(علیه السلام) و اهل بیت پیامبر اطلاق مى­ گردد [و اولین بار توسط خود پیامبر(صلی الله علیه و آله) به کار رفت]. در نیمه نخست قرن اوّل از پیروان و هواداران حضرت على(علیه السلام) با عنوان شیعة علیّ(علیه السلام) یاد مى­ شد و این لفظ در مقابل شیعة عثمان بود که به طرفداران عثمان اطلاق مى­ گردید. در أشعار و رجزهاى جنگ جمل و صفین اصطلاح «أنا على دین علىّ(علیه السلام)» و «أنا على دین عثمان» نیز به کار رفته است.(2) کم کم در طول تاریخ لفظ شیعه با پیروان حضرت امیر(علیه السلام) مترادف گردید و واژه عثمانیّه بر هواداران عثمان و امویان اطلاق گردید.(3)