در قرآن کریم، لفظ «شیعه» هم به معناى پیرو پیامبران و شخصیت هاى بزرگ و هم به معناى پراکندگى و تفرقه و اختلاف به کار رفته است. امّا در حدیث، پیامبر(ص) که این واژه را بسیار به کار برده اند، در تمام موارد به معنای پیرو استعمال شده است.

اولا: شیعه در لغت به معنای پیرو است نه محب. ثانیا: در اصطلاح نیز شیعه به پیروان علی و اهل بیت و قائلان به خلافت و امامت آنها بعداز حضرت رسول گفته می شود. ثالثا: به چه دلیل باید تابعان اهل بیت را در اصول و فروع دین و علوم و اخلاق، خارج از حد شرعی معرفی کرد!؟ در حقیقت شیعه على و اهل بیت(ع) مسلمانانى هستند که در دین تابع آن ها بوده و از آنان پیروى کرده اند.

واژه«شیعه» در لغت، به معنى پیرو، هوادار، حزب و دسته است و در اصطلاح، به پیروان حضرت امیر(ع) و اهل بیت پیامبر(ص) اطلاق مى گردد و اولین بار توسط خود پیامبر(ص) به کار رفت. از حیث سیاسی در نیمه نخست قرن اوّل، اطلاق شیعة علیّ(ع) در مقابل شیعة عثمان بود که به طرفداران عثمان گفته مى شد. این کلمه به همراه مشتقاتش هشت بار در قرآن در معانى لغویش به کار رفته است.